7. تفكيك‌ناپذيرى آزادى، استقلال، وحدت و تماميت ارضى كشور؛

8. دفاع از حقوق همه مسلمانان جهان؛

9. عدم‌تعهد در برابر قدرت‌هاى سلطه‌گر؛[1]

10. روابط صلح‌آميز متقابل با دولت‌هاى غيرمحارب.

البته مى‌توان بر اصول كلى سياست خارجى جمهورى اسلامى، اصولى از اين دست را نيز افزود: احترام به قراردادها و معاهدات بين‌المللى، حل اختلافات بين‌المللى از طريق مسالمت‌آميز و پذيرش حكميت براساس حق و عدالت، تعاون و مشاركت فعال در امور بين‌الملل، مقابله‌به‌مثل در صورت لزوم، ترجيح روابط با كشورهاى اسلامى بر كشورهاى غيراسلامى و نيز رعايت عزت، حكمت و مصلحت در سياست خارجى.

با نگاهى به اصول كلى سياست خارجى جمهورى اسلامى روشن مى‌شود كه اين سياست‌ها، هم با آموزه‌هاى اسلامى كاملًا سازگار است و هم با مبانى و اصول عقلى.[2] درحقيقت عقل بنياد حقوق بين‌الملل اسلامى به‌شمار مى‌آيد؛ يعنى قواعد حقوق بين‌الملل اسلام، اصولى است مبتنى بر عقل‌[3] و برخاسته از معادلات عقلانى بشر.[4]

البته بايد دانست اسلام از آن‌رو كه دين خاتم است، معمولًا اصول و مهم‌ترين موضوعات را بيان مى‌كند، اما هماهنگى و همسازى اين اصول با مقتضيات زمان و مكان و در چارچوب مقدورات و محذورات كشور، وظيفه انديشه‌ورزان، سياست‌مداران و سياست‌گذاران است.

اهداف سياست خارجى جمهورى اسلامى‌

اين اهداف را مى‌توان در دو بخش بررسى كرد كه بدانها مى‌پردازيم.

[1]. درباره سياست عدم‌تعهد در قانون اساسى بنگريد به: محمد هاشمى، حقوق اساسى جمهورى اسلامى ايران، ج 1، ص 413- 403.

[2]. براى آشنايى بيشتر با سياست خارجى جمهورى اسلامى بنگريد به: بيژن اسدى، سياست خارجى جمهورى اسلامى ايران.

[3]. براى آگاهى از ديگر منابع حقوق بين‌الملل اسلامى بنگريد به: عباسعلى عميدزنجانى، فقه سياسى، ج 3، ص 120- 105.

[4]. همان، ص 441 و 442.