موجب تقويت و توسعةةة هرچه بيشتر وابستگى متقابل كشورها شده و سرنوشت ملت‌ها و دولت‌ها را به يكديگر مرتبط ساخته است.[1]

مسايل سياسى، اقتصادى، اجتماعى و فرهنگى بشر امروز به‌قدرى به هم مرتبط و آميخته است كه اصول و اقداماتى مشترك مى‌طلبد و اين جز از طريق مشاركت و تعاون بين‌المللى امكان‌پذير نيست. بى‌گمان همه دولت‌ها در برقرارى رابطه و انعقاد قرارداد با يكديگر، منافع ملى و اصول مقبول جامعةةة خود را مطمح‌نظر دارند و سياست خارجى خود را به‌گونه‌اى تنظيم مى‌كنند كه با سياست داخلى آنها متناسب و همسو باشد.

خطوط كلى سياست خارجى نظام جمهورى اسلامى ايران‌

در اسلام روابط بين‌الملل و سياست خارجى از همان آغاز از جايگاه مهمى برخوردار بوده است. بى‌شك اسلام به‌عنوان آيينى جهان‌شمول و فراگير كه همه بشر را مورد خطاب و دعوت خودقرار داده، اصول و معيارهايى را نيز درمورد روابط جامعه اسلامى با جوامع ديگر بيان‌كرده است.[2]

با الهام از اين معيارها قانون اساسى جمهورى اسلامى ايران به ترسيم خطوط كلى و اصول سياست خارجى نظام جمهورى اسلامى پرداخته است كه آنها را برمى‌شمريم:

1. نفى سلطه‌جويى و سلطه‌پذيرى؛

2. حفظ استقلال همه‌جانبه و ممنوع‌بودن قراردادهايى كه باعث سلطةةة بيگانه بر كشور مى‌گردد؛

3. آرمان خود دانستن سعادت انسان در كل جامعه بشرى؛

4. به رسميت شناختن استقلال و آزادى و حكومت حق و عدل به‌عنوان حقوق همه مردم‌جهان؛

5. خوددارى كامل از هرگونه دخالت در امور داخلى ملت‌هاى ديگر؛

6. حمايت از مبارزات حق‌طلبانه مستضعفان در برابر همه مستكبران؛

[1]. جلال‌الدين مدنى، حقوق اساسى و نهادهاى سياسى جمهورى اسلامى ايران، ص 339.

[2]. قاسم شعبانى، حقوق اساسى و ساختار حكومت جمهورى اسلامى ايران، ص 249 و 250.