شايعات متعددى كه در اين زمينه وجود داشت، انگيزه و فرصتى شد براى تشديد حركت‌هاى ضد رژيم. از اين رو ترس بسيارى از دانشجويان و طلاب از رژيم و فضاى خفقان از بين رفت كه اين سرآغازى شد براى راهپيمايى‌ها، گردهمايى‌ها و پخش اعلاميه و نوار در ميان مردم.

برگزارى مجالس ختم در چهلمين روز درگذشت دكتر شريعتى، در بسيارى از مساجد و حتى در بعضى از دانشگاه‌ها، به مقدمه‌اى براى تداوم و گسترش حضور مردم و روشى براى مبارزه تبديل شد كه بعدها آثار و پى‌آمدهاى بسيارى داشت.

آزادى زندانيان سياسى‌

آزادى زندانيان سياسى، از جمله مهم‌ترين شعارهاى مردم در جريان تظاهرات و فعاليت‌هاى مبارزاتى بود. به دليل محبوبيت نسبى زندانيان در ميان مردم، تصور رژيم اين بود كه با آزادى تعدادى از آنان، رضايت بخشى از مردم به دست خواهد آمد و از شدت مبارزات كاسته خواهد شد. حكومت مى‌دانست كه آزادى هر يك از زندانيان در واقع نيرويى براى تقويت مبارزه و جبهه مخالفان رژيم است و به همين دليل، ساواك به شدت با آزادى زندانيان سياسى مخالف بود.[1] سرانجام بر اثر فشارهاى داخلى و خارجى و در جهت پيشبرد طرح دموكراسى هدايت شده و نمايش حقوق بشر، تعدادى از زندانيان سياسى در سال 1356 به تدريج آزاد شدند. اما تعداد بيشترى از آنان تا نيمه‌دوم سال 1357 همچنان در زندان بودند و سرانجام با قيام عمومى مردم و در آستانه سقوط نهايى رژيم سلطنتى، آزاد شدند.

[1]. رژيم براى نشان دادن چهره‌اى دموكراتيك از خود در اوايل سال 1357 نصيرى را از رياست ساواك بركنار و به‌عنوان‌سفير، محترمانه به پاكستان تبعيد كرد. هرچند وى بعد از چند ماه به ايران بازگردانده شد و به دليل 25 سال جنايت، پس از پيروزى انقلاب‌اسلامى، با رأى دادگاه انقلاب اعدام گرديد