خدمتى كه منصور به آنها كرده بود، آنان از وزارت خارجه و سياستمداران آمريكا خواسته بودند، ايران با روش يك‌حزبى اداره شود و ليدر حزب، منصور باشد، مطالعه كند.[1]

با تشكيل كانون و انتخاب بسيارى از نمايندگان مجلس از اعضاى كانون، نه‌تنها دولت، بلكه مجلس نيز در اختيار عناصر آمريكايى قرار گرفت. به دنبال آن، عوامل آمريكا به مديريت مؤسسات و شركت‌هاى بزرگ دولتى منصوب شدند. در ادامه سلطه سياسى بر اركان حاكميت، حزب ايران نوين، به توصيه آمريكا و تأييد و حمايت شاه تشكيل شد و به تدريج مقدمات انحلال بقيه احزاب دولتى (مردم و مليون) فراهم آمد. نفوذ و سلطه حزب به‌گونه‌اى شد كه غالب رؤسا و مقامات براى حفظ موقعيت و آينده شغلى خود، از احزاب موجود استعفا دادند و به عضويت حزب جديد درآمدند.

آزادى امام از زندان‌

در آغاز دوران نخست‌وزيرى منصور، براى ارائه چهره‌اى مردمى و آرام، پس از يك ماه، امام از زندان آزاد شد. منصور در ابتدا تا حدودى نسبت به سخنان و انتقادات روحانيان بردبارى نشان داد. برنامه‌هاى خود را با حمايت شاه و كمك آمريكا و انگليس به‌تدريج به اجرا گذاشت. او لايحه كاپيتولاسيون جديد و ايجاد مصونيت قضايى براى آمريكايى‌ها را به تصويب مجلس رساند؛ با اين اميد كه براى دوره‌اى طولانى نخست‌وزير بماند و در كارنامه دولت و خانواده منصور سوابق خدمت صادقانه به آمريكا ثبت شود، امّا اقدامات و مواضع امام، صحنه سياسى كشور را دگرگون ساخت.

پس از آزادى امام در هجدهم فروردين 1343 در رسانه‌ها و محافل سياسى تبليغ گسترده‌اى صورت گرفت كه روحانيان پذيرفته‌اند ديگر در حكومت و سياست دخالت نداشته باشند. اما سخنرانى امام در 26 فروردين همان سال و تصريح مكرر بر سياسى بودن اسلام و

[1]. همان، ص 359