تكذيب مطالب منتشر شده، موضع ايشان را در ادامه مبارزه و سازش‌ناپذيرى در مقابل رژيم وابسته نشان داد.

رژيم در نيمه اول سال 1343 چندين سخنرانى امام را با وجود افشاگرى و آگاه‌سازى ايشان درباره ضرورت تداوم مبارزه با رژيم شاه و سلطه آمريكا و اسرائيل، تحمل كرد؛ چرا كه نگران تكرار وقايع سال 1342 از جمله قيام مردم در پانزدهم خرداد بود.[1]

از تصويب كاپيتولاسيون تا تبعيد امام‌

با اعلام خبر تصويب لايحه كاپيتولاسيون و انتشار متن يادداشت‌هاى سفارت آمريكا و افشاى اهداف آن، امام با عزمى قاطع و با آگاهى كامل از ماهيت جريان، حركتى را آغاز كرد كه در واقع نهضت اسلامى را شتاب ديگرى داد و تأثير فراوانى در رشد آگاهى سياسى و ايجاد انگيزه مبارزاتى در گروهى از مردم داشت.

به موجب مفاد لايحه كاپيتولاسيون، بيش از چهل هزار آمريكايى و تكنسين‌هاى وابسته، اعضاى خانواده و خدمه آنان، اعم از نظامى و غيرنظامى، از حاكميت قضايى ايران خارج شدند و در رديف ديپلمات‌هاى سفارتخانه‌ها قرار گرفتند كه به موجب كنوانسيون وين مى‌توانستند از حق قضاوت كنسولى و يا مصونيت سياسى استفاده كنند.

تصويب اين لايحه موجى از شگفتى و تعجب را در محافل سياسى داخل و خارج از كشور، در پى داشت؛ زيرا با گسترش نهضت‌هاى استقلال‌طلبانه، تصويب چنين قانونى آن هم در كشورى كه هيچ‌گاه رسماً مستعمره نبود، بسيار دور از انتظار مى‌نمود. چگونگى طرح لايحه و مطالب بيان شده در توجيه و تصويب آن، داستان غم‌انگيزى است كه بايد جداگانه خواند و در آن تأمل كرد.

رژيم شاه كه به خوبى مى‌دانست ملت ايران هرگز چنين ننگى را تحمل نكرده و در برابر آن بى‌تفاوت نخواهد نشست، با سانسور شديد و كنترل همه جانبه، كوشش به عمل آورد تا از

[1]. براى اطلاع بيشتر بنگريد به: صحيفه نور، ج 1، ص 113- 109