ماشين‌ها را به درون ايران ريخت. اين درست مقارن با روزهايى بود كه آمريكاييان سرمست بر اين باور بودند كه اگر به متحدان خود در آسيا و افريقا و خاورميانه و آمريكاى لاتين كمك‌هاى مالى كلان برسانند، آن كشورها قادر به حل مشكلات خود خواهند شد.

آنها حلّال همه مسائل و مشكلات را نيرويى [مستبد و مقتدر] مى‌دانستند كه بتواند كشورها را به نقطه‌اى برساند كه از آنجا به سوى رشد و خودكفايى ارتقا يابند ... و از دريافت‌كنندگان كمك انتظار مى‌رفت كه به‌شدت ضدكمونيست باشند و اگر چنان بودند، حق دريافت كمك را داشتند.[1]

به اين ترتيب در طى 25 سال حاكميت آمريكا بر ايران تمامى مبارزان مسلمان و ضداستبداد را كمونيست معرفى مى‌كردند و زمانى كه امكان توجيه و انتصاب اين اتهام وجود نداشت، با عناوين ضدامنيتى، ماركسيست اسلامى، ضدسلطنت، عامل بيگانه و يا ارتجاع سياه آنان را سركوب مى‌كردند.

تأسيس پيمان سنتو

آمريكا و اروپا براى مهار كمونيسم و جلوگيرى از تهديدات آن، اقدامات گسترده‌اى در زمينه‌هاى اقتصادى، سياسى و فرهنگى انجام دادند. از لحاظ امنيتى و دفاعى پيمان نظامى- دفاعى ناتو را تأسيس كردند كه بخشى از كمربند امنيتى در اطراف بلوك كمونيسم بود. پيمان بغداد نيز در نوزدهم مهرماه 1334، در راستاى تكميل اين كمربند امنيتى با شركت ايران، عراق، پاكستان، تركيه و انگليس و با نظارت آمريكا تشكيل شد كه با خروج عراق از اين پيمان، پس از كودتاى ضدغرب به فرماندهى عبدالكريم قاسم در سال 1337، نام آن به «پيمان سنتو» تغيير يافت.

ايجاد كمربند امنيتى از غرب اروپا تا جنوب شرق آسيا كه به «استراتژى سد نفوذ» معروف بود، بخشى از استراتژى غرب به رهبرى آمريكا، براى مقابه با اقدامات و نفوذ كمونيسم به‌شمار مى‌رفت. اين طرح شامل پيمان ناتو مركب از كشورهاى غرب اروپا، آمريكا و كانادا، و

[1]. جيمز ا. بيل، شير و عقاب، ص 169