از نعمت‌هاى خود را كه به او ارزانى داشته است، يادآور مى‌شود، و مى‌فرمايد:

و اللّه أخرجكم من بطون أمّهاتكم لا تعلمون شيئا و جعل لكم السّمع و الأبصار و الأفئدة لعلّكم تشكرون.[1] «خدا شما را از شكم‌هاى مادرانتان بيرون آورده در حالى كه چيزى نمى‌دانستيد، و براى شما گوش‌ها و چشم‌ها و دل‌ها قرار داد، تا سپاسگزار باشيد».

هدف از آفرينش اين نعمت‌هاى بزرگ كه مايه‌ى كرامت انسان است، اين است كه آنها را در جايگاه مناسب خود مصرف كند، و شكر نعمت از نظر بزرگان جز اين‌كه از مواهب الهى در تأمين سعادت خود بهره بگيرد چيز ديگرى نيست. مثلا خداوند چشم داده كه به جهان آفرينش بنگرد، و گوش داده كه سخنان خوب و زيبا را بشنود، دل داده است كه درباره‌ى آنچه كه مى‌بيند و يا مى‌شنود، بينديشد.

بنابراين، كرامت انسان در اين نيست كه هرچه خواست انجام دهد، و نعمت‌هاى الهى را در هر موردى مصرف كند، بلكه بايد آنها را در مسير تأمين سعادت به كار ببرد.

[1]. نحل/ 78.