«آزاديخواهى بزرگ در امريكا محدود به اين شده است كه شراب را اوّلين واجبات يك مرد و وسعت نظر را اوّلين واجبات يك زن بدانند».

«چه اهمّيتى دارد كه نزديك بود يك مهاجر لهستانى را دادگاه «ماساچوست» محكوم به اعدام كند براى آن‌كه در ايمان كهنه‌اى شك آورده بود يا آن‌كه در پنسيلوانيا قواى دولتى از يك اجتماع صلح‌جويانه جلوگيرى كردند؟ يا آن‌كه متدينين براى آرام ساختن وحشت پيرى با ايمان، كودكانه همه‌جا پيشنهاد مى‌كنند كه زيست‌شناسى غير قانونى شمرده شود و عقايد داروين با رأى قوه‌ى مقننه رد گردد؟ اگر در شرابخوارى آزادى هست از دست رفتن آزادى فكر چه باك! به جاى آن كه بگويند اوّل زندگى و بعد فلسفه، مى‌گويند اوّل شراب و بعد فلسفه».

«قانون، آزادى را از دست ما نگرفته است بلكه فكر كند از كار افتاده‌ى ما، موجب از دست رفتن آزادى مى‌گردد؛ تربيت يكسان و قدرت روزافزون تمايلات عامه در يك توده‌ى رو به افزايش، شخصيت و صفات بارز و فكر آزاد را از دست ما مى‌گيرد؛ هرچه عوام افزون‌تر مى‌شوند، خواص از ميان مى‌روند. سهولت ارتباطات، تقليد و پيروى را آسان مى‌سازد و ما به سرعت شبيه هم مى‌شويم.

همه آشكارا از يكسانى در لباس و آداب و اخلاق و تزئينات داخلى خانه و مهمانخانه و از يكسانى در تفكّر و تعقّل خوشحاليم. شايد