زيارت «امين‌اللَّه» يا زيارت ديگرى را با نهايت اخلاص مى‌خواندند، بعد دوباره به طرف پايين پا بر مى‌گشتند و در گوشه‌اى از حرم نشسته، نماز، زيارت و دعا مى‌خواندند.

باز دو ركعت نماز مى‌خواندند و سپس برمى‌خاستند و با رعايت آداب و اخلاص تمام، از حرم مطهر خارج مى‌شدند. در ايام زيارتى و جمعه‌ها برنامه منظّمى براى دعا و نيايش و نماز و قرآن داشتند كه اگر كار يك نفر فقط همين باشد، نمى‌تواند به اين منظّمى برنامه عبادتش را اجرا كند[1].

مرحوم آقاى املايى، نقل مى‌كرد:

«روزى در حرم مطهّر حضرت امام حسين عليه السلام، امام خمينى را ديدم كه در ميان انبوه زائران گير كرده‌اند و نمى‌توانند قدمى به پيش بگذارند؛ جلو دويدم و با كنار زدن مردم راه را براى ايشان باز كردم. امام با اعتراض و ناراحتى مرا از اين كار منع كردند؛ ولى من بى‌توجه، به كار خود ادامه دادم ناگهان متوجه شدم كه امام از مسيرى كه من براى ايشان باز كرده‌ام، نيامده و تغيير مسير داده‌اند و در لابه‌لاى جمعيت به راه خود ادامه مى‌دهند»[2].

[1]. همان، ج 4، ص 12.

[2]. همان، ص 172 و 173.