به حرم وارد شويد، اگر هيچ تغييرى در دل شما به وجود نيامد و ديديد حالتان مساعد نيست، بهتر است به كار مستحبى ديگر بپردازيد. سه روز، روزه بگيريد و غسل كنيد و بعد به حرم برويد و دوباره از آن حضرت اجازه ورود بخواهيد».

آيةاللَّه بيدآبادى نيز مى‌نويسد:

«تا زمانى‌كه شوق و ميل باطنى، به زيارت و دعا دارى، در حرم باش و زمانى كه ميل تو، به سستى گراييد؛ بلافاصله از حرم خارج شو كه ذكر نگفتن بهتر است از ذكرى كه با غفلت و بى‌توجهى به محتواى ذكر همراه باشد»[1].

«در حرم مطهّر براى پدر و مادرت و نيز كسانى كه حقى بر تو دارند (مانند بزرگان دين واساتيد و خويشاوندان و دوستان) دعا و طلب رحمت نماى»[2].

ادب و تشرّف‌

تشرف امام خمينى به حرم مطهّر اميرالمؤمنين عليه السلام با آن آداب خاص و زيارت حضرت نيز شايان توجه است. با كمال ادب و متانت، اذن دخول مى‌خواندند؛ سپس از طرف پايين پا وارد حرم مى‌شدند و مقيد بودند كه از بالاى سر مطهر حضرت امير عليه السلام عبور نكنند و هنگامى كه مقابل ضريح مطهّر مى‌رسيدند،

[1]. پيام حوزه، شماره 6.

[2]. همان.