كه‌گفته بود: «آمريكا از هر گروه ايرانى كه بخواهد تغييراتى در راستاى خواست بين‌الملل دراين كشور انجام دهد حمايت مى‌كند و من نيز در اين راستا فعاليت‌هايى انجام خواهم‌داد.».[1]

گفتار سوم: آسيب‌شناسى داخلى‌

در هر انقلاب يا پديده اجتماعى يكى از مهم‌ترين تهديدات و آفت‌ها كه موانعى را در مسير آن پديد مى‌آورد، آسيب‌هاى داخلى است. در شناخت و تحليل اين آسيب‌ها از بيانات و ديدگاه‌هاى رهبر حكيم و فرزانه انقلاب اسلامى بهره مى‌جوييم.[2] ايشان در تبيين آسيب‌هاى داخلى انقلاب اسلامى مى‌فرمايد:

دو خطر عمده انقلاب اسلامى را تهديد مى‌كند: 1. خطر دشمنان خارجى؛ 2. خطر استحاله داخلى ... دشمنى دوم و آفت دوم هم آفت اضمحلال درونى است كه اين مخصوص غريبه‌ها نيست، بلكه مخصوص خودى‌ها و در درون نظام است. در يك نظام ممكن است خودى‌ها بر اثر خستگى، اشتباه در فهم راه درست، مغلوب احساسات نفسانى شدن، نگاه كردن به جلوه‌هاى مادى و آنها را بزرگ انگاشتن، ناگهان در درون دچار آفت‌زدگى بشوند. اين دشمن البته خطرش بيشتر از دشمن اولى است.

ايشان در بيانى ديگر مى‌گويد:

افراد و مجموعه‌هاى بشرى همواره از دو ناحيه آسيب مى‌بينند: اول از درون خود كه منشأ آن ضعف‌هاى بشرى و هوس‌هاى مهارگسيخته و ترديدها و بى‌ايمانى‌ها و خصلت‌هاى منهدم‌كننده است و دوم از دشمنان بيرونى كه بر اثر طغيان و افزون‌طلبى و تجاوز و ددمنشى، محيط زندگى را بر انسان‌ها و ملت‌ها تنگ و فشارآلود مى‌سازد.

بنابراين آسيب‌هاى داخلى كه در كوتاهى، بى‌توجهى، سستى و غفلت ريشه دارد، از آسيب‌هاى بيرونى و توطئه‌دشمنان خارجى خطرناك‌تر است؛ زيرا آن‌جايى دشمنان خارجى‌

[1]. روزنامه كيهان، 16/ 4/ 1387، ص 3.

[2]. بنگريد به: محسن نصرى،« آسيب‌شناسى انقلاب اسلامى از ديدگاه مقام معظم رهبرى»، آسيب‌شناسى انقلاب اسلامى( مجموعه مقالات همايش آسيب‌شناسى يك انقلاب)، ص 100- 48.