ديگر فرماندهان نيروهاى مسلح در سال‌هاى پس از انقلاب اسلامى مقايسه كنيم تا اين تحول عظيم در فرماندهى نيروهاى نظامى ايران را نيك دريابيم؛ ضمن آنكه امروز هيچ افسر و مستشار بيگانه نيز در نيروهاى مسلح كشور وجود ندارد.

ج) تجهيزات و دانش نظامى در ساختار نظامى- امنيتى‌

تجهيزات و دانش نظامى، شاخص ديگرى است كه با بررسى تغييرات آن، دستاورد انقلاب اسلامى گوياتر مى‌شود.

نيروهاى مسلح ايران در دوران پهلوى توانمندى داخلى درخور توجهى نداشتند و كاملًا وابسته به تجهيزات غربى بودند. در راستاى حفظ منافع غرب در منطقه، بخش عمده‌اى ازدرآمدهاى دولت به بخش نظامى اختصاص مى‌يافت؛ آن‌گونه كه در سال 1353 تنها 32 درصد بودجه كل كشور به مخارج نظامى اختصاص يافته بود[1] تا تجهيزات مختلفى- آن هم به چند برابر قيمت- از اروپا و آمريكا وارد ايران شود. براى مثال، دو نمونه را ذكرمى‌كنيم:

در يك فاصله زمانى بيست‌ساله (1971- 1950 م) همه خريد تسليحاتى ايران از آمريكا به يك ميليارد دلار هم نرسيد، اما بين سال‌هاى 1971 تا 1978 م، يعنى فقط در مدت 8 سال آخر سلطنت شاه، ميزان خريد سلاح ايران از آمريكا به رقم نجومى 19 ميليارد دلار بالغ شد.[2]

جريان استحاله نفت به اسلحه، سرعت فوق‌العاده‌اى پيدا كرده بود و در اواخر سال 1974 ميلادى پنتاگون تقريباً نيمى از كل صادرات اسلحه جهانى خود را به ايران فروخته بود ... مخارج نظامى ايران در سال 1976- ميلادى در حدود ده ميليارد و چهارصد و پنج ميليون دلار تخمين زده شده بود كه تقريباً يك‌سوم توليد ناخالص ملى ايران و كمى بيشتر از بودجه دفاعى بريتانيا (9974 ميليون دلار) است كه توليد ناخالص ملى آن پنج برابر ايران است ... در اين دوران تقريباً همه كمپانى‌هاى اسلحه‌سازى به شاه‌

[1]. جمعى از نويسندگان، انقلاب اسلامى و چرايى و چگونگى رخداد آن، ص 103.

[2]. روزنامه كيهان، 21/ 11/ 1380، ص 5.