براى آگاهى از عمق فساد در ميان فرماندهان عالى‌رتبه ايرانى، نكاتى را درباره حسين معتمدى منوچهرى تنكابنى بازمى‌گوييم؛ همو كه بعدها نام و فاميلى خود را به «بهرام آريانا» تغيير داد و رئيس ستاد بزرگ‌ارتشداران شد.

با آغاز قيام عشايرى جنوب، محمدرضا پهلوى يكى از بى‌رحم‌ترين افسران ارتش به نام سپهبد ورهرام را با اختيار تام به استاندارى فارس گماشت و سپهبد آريانا را هم به‌عنوان «فرمانده نيروهاى جنوب» مأمور كشتار و سركوب عشاير كرد. سپهبد آريانا فردى ازخودراضى و مشروب‌خوار و شهوتران در حد افراطى بود و از زمانى كه دانشجوى دانشكده افسرى بود، خود را «ناپلئون» مى‌دانست و فرم لباس و موى سر خود را به سبك او درست مى‌كرد. وى يك‌بار همراه با فاحشه‌اى كه شب را با او گذرانده بود، صبح از ساختمان خوابگاه خود خارج گرديد و درحالى‌كه يك دسته موزيك به آريانا احترام مى‌گذاشت، همراه با آن فاحشه از نيروهاى نظامى سان ديد.

آريانا به صورت بى‌رحمانه و فوق‌العاده خشن با عشاير مواجه شد و خانه‌هاى آنان را بمباران كرد ... جنگ عشاير جنوب زير نظر كارشناسان آمريكاازجمله سرهنگ گرايتان ياتسويچ، وابسته نظامى آمريكا و رئيس پايگاه «سازمان سيا» در خاورميانه و رابرت كومر، كارشناس جنگ‌هاى روستايى و عشايرى در سازمان جاسوسى «سيا» انجام گرفت. آنان به‌شدت از خشونت و بى‌رحمى آريانا در سركوب عشاير راضى بودند؛ تاجايى‌كه رسماً از شاه تقاضاى ترفيع او را كردند و محمدرضا پهلوى هم براساس درخواست آنان آريانا را به درجه ارتشبدى ترفيع داد.

سرانجام در آذر 1344 ش يكى از آرزوهاى بزرگ بهرام آريانا تحقق يافت و وى از سوى شاه به‌عنوان رئيس ستاد بزرگ ارتشداران منصوب گرديد ... او روابط نزديكى با دولت اشغالگر قدس برقرار كرد و در سال 1345 به همراه تيمسار طوفانيان سفرى به اسرائيل رفت و مورد استقبال همتاى صهيونيست خود قرار گرفت. آريانا پس از جنگ شش روزه اعراب و اسرائيل و شكست دولت‌هاى عربى در اين جنگ، حلقه گل زيبايى براى يعقوب نيمرودى، وابسته نظامى رژيم اشغالگر قدس در ايران فرستاد كه بر روى نوار آن نوشته شده بود: تقديم به نيروهاى دلير، قوى و شكست‌ناپذير اسرائيل.[1]

كافى است ارتشبد آريانا و ديگر فرماندهان عالى‌رتبه ايران دوران پهلوى را با شهيدان سپهبد صيادشيرازى، سرلشكر عباس بابايى، حاج حسين خرازى، حجت‌الاسلام مصطفى ردانى‌پور، حاج ابراهيم همت، مهدى باكرى، مهدى زين‌الدين، محمود كاوه، احمد كاظمى و

[1]. روزنامه كيهان، 6/ 12/ 1383، ص 6.