ايران چشم دوخته بودند.[1]

اين سلاح‌هاى نظامى كه براى تأمين منافع غرب در خليج‌فارس مورد استفاده آمريكاييان قرار مى‌گرفت، با قيمتى معادل چندين برابر ارزش واقعى به ايران فروخته مى‌شد.

ايران كه در دوران پهلوى توانمندى داخلى چندانى نداشت، امروز در عصر جمهورى اسلامى با همت جوانان باايمان و پراستعداد خود توانسته است از آن وابستگى دور شود و در بخش‌هاى مختلف تجهيزات نظامى به توليدات خوبى رسد و حتى در عرصه صادرات تسليحات نظامى در دنيا جايگاه مناسبى به‌دست آورد. به تعبير رهبر فرزانه انقلاب:

ما همان كشورى هستيم كه سيم خاردار را هم بايد وارد مى‌كرديم، اما الآن مى‌توانيم موشكمان را هم صادر كنيم.[2]

طراحى و ساخت هواپيماى «آذرخش»، جت آموزشى «درنا»، هواپيماى آموزشى «پرستو»، هواپيماى شكارى بمب‌افكن «صاعقه»، هواپيماهاى بدون سرنشين با سرعت 700 كيلومتر، بالگردهاى نظامى و پشتيبانى، تعميرات اساسى هواپيماها (اورهال)، ساخت لاستيك و شيشه هواپيما به‌عنوان يكى از چند كشور سازنده در جهان، ساخت حداكثر قطعات مورد نياز در صنايع هوايى، رادارهاى اوليه، ثانويه و طراحى و ساخت «رادار ملى» كه انواع هواپيماهاى جنگنده دشمن و تمامى ماهواره‌ها را رديابى مى‌كند، بمب‌هاى ليزرى و هوشمند، انواع سامانه‌هاى پدافند هوايى و موشك‌هاى دوربرد و بالستيك همانند «موشك شهاب 3» و موشك جديد «عاشورا»، ساخت ناو، ناوچه و زيردريايى غدير و قائم، نمونه‌هايى از اين تحول عظيم است.

مدير عامل صنايع جنگ‌افزارى كشور مى‌گويد: سلاح خيبر 2002 با هجده ويژگى ازجمله مكانيسم آتش چهار وضعيتى، لوله قابل‌تعويض با كاليبر 56/ 5 و با عقب‌نشينى كم، يكى از مهم‌ترين سلاح‌هاى توليد داخل است.[3]

[1]. آنتونى سمسون، بازار اسلحه، ص 286- 282.

[2]. سايت‌www .khamenei .ir ، سخنرانى 6/ 8/ 1383.

[3]. روزنامه كيهان، 20/ 5/ 1383، ص 4.