7. بهداشت و درمان‌

نمايش تصوير

يكى ديگر از شاخصه‌هاى مهم در توسعه‌يافتگى هر كشور «بهداشت و درمان» است. اين شاخص در رژيم گذشته در سطحى بسيار پايين قرار داشت كه با پيروزى انقلاب اسلامى تحولى چشمگير يافت. ارتقاى اميد به زندگى در جامعه 35 ميليونى دوران پهلوى از 56 سال به 74 سال در جامعه 72 ميليونى امروز، اين جهش و رشد بالا را به‌خوبى مى‌نماياند.

بيشتر جمعيت ملت ايران در رژيم پهلوى در روستاها زندگى مى‌كردند، بى‌آنكه از حداقل امكانات بهداشتى و درمانى برخوردار باشند. وزير بهداشت رژيم پهلوى در سال 1357 اعلام كرد:

از رود ارس تا كرانه‌هاى خليج‌فارس، از مرز شرقى تا مرزهاى غربى، 20 ميليون نفر روستايى فاقد كوچك‌ترين وسايل بهداشتى هستند.[1]

پس از پيروزى انقلاب اسلامى با توسعه شبكه بهداشت روستايى و تربيت پزشك، وضعيت بهداشت و درمان بسيار بهبود يافتو امروز 24 ميليون روستايى تحت پوشش بيمه درمانى بوده و در طرح پزشك خانواده نيز بيش از 6 هزار پزشك در روستاها مشغول‌اند. در دوران پهلوى براى مداواى سرماخوردگى مردم، از فيليپين، هند، پاكستان و بنگلادش پزشك‌

[1]. روزنامه اطلاعات، 15/ 7/ 1357.