دست احداث است. خطوط راه‌آهن به بيش از دو برابر رسيده و در حال حاضر 9 هزار كيلومتر راه‌آهن در دست احداث است كه نه‌تنها براى داخل كشور، بلكه براى ترانزيت آسياى ميانه به خليج‌فارس و درياى عمان در سال‌هاى آتى، در منطقه نقشى محورى خواهد داشت.

در حمل و نقل هوايى نيز از پيشرفت بسيارى برخوردار شده‌ايم و اينك در تمامى استان‌ها فرودگاه داريم؛ حال آنكه در دوران پهلوى تنها چند استان فرودگاه داشت و تنها استان مازندران براى ويلاهاى كنار درياى خاندان پهلوي 5 فرودگاه داشت.

در حال حاضر بيش از 150 فروند هواپيماى ملكى و استيجارى در ناوگان هوايى كشور در حال تردد است. البته به دليل عدم‌فروش هواپيما از سوى اروپا و آمريكا به ايران، با مشكلاتى روبه‌روييم، اما با اين همه، از حدود 7/ 5 ميليون مسافر در سال 1357 به سالانه بيش از 30 ميليون مسافر در حمل و نقل هوايى رسيده‌ايم.

كشتيرانى و بنادر كشور نيز توسعه‌اى بسيار يافته است. براى نمونه، در سال 1354 ايران در تخليه بار كشتى بيش از يك ميليارد دلار جريمه پرداخت كرد؛ زيرا بيش از دويست كشتى در بندر خرمشهر 160 روز در نوبت بودند و بسيارى از كالاهاى خوراكى فاسد شده و به دريا ريخته شد و چون براى تخليه كالاها از بنادر كاميون نداشتيم، تعدادى كاميون نيز از خارج وارد شد. مشكل بعدى كمبود «راننده پايه يك» بود كه براى اين منظور هشتصد راننده از پاكستان و كره جنوبى وارد كردند![1] اما امروز در بنادر و كشتيرانى توسعه‌اى مناسب داشته‌ايم و حتى در برخى موارد براى تخليه سريع كشتى جايزه مى‌گيريم؛ تا جايى كه در سال 1383 مقام شانزدهم دنيا و مقام اول خاورميانه را در كشتيرانى به‌دست آورديم و از نظر طول عمر ناوگان دريايى نيز با حدود پنج سال، مقام اول جهان را داراييم.

قرار است در طول برنامه چهارم توسعه، ظرفيت بنادر به حدود 140 ميليون تن برسد تا بتوانيم براى آسياى ميانه ترانزيت كالا را به‌خوبى انجام دهيم.

[1]. بنگريد به: ويليام شوكراس، آخرين سفر شاه، ص 230؛ مسعود بهنود، دولت‌هاى ايران از سيد ضياء تا بختيار، ص 590؛ آنتونى پارسونز و ويليام سوليوان، خاطرات دوسفير، ص 276؛ عبدالمجيد مجيدى، خاطرات عبدالمجيد مجيدى( رئيس سازمان برنامه و بودجه رژيم پهلوى)، ص 164؛ فصلنامه تاريخ معاصر ايران، ش 7، پاييز 1377، ص 257.