مقصود گريختند. روز دوشنبه نوزدهم، در قنيطره منزل گرديد. در اين منزل كرد محمود وزير حنش‌اوغلى آمده، شش رأس اسب پيشكش آورد. چون از استقبال معذور بوده، عذرش مقبول افتاد و از آمدن معفو شد. روز سه‌شنبه در سعساع منزل كردند. على چلبى از دياربكر آمد. يك نفر دل از قزلباش آورد و معلوم شد كه شاه به عزم قشلاق، در حوالى اصفهان بوده است.

روز چهارشنبه بيست و يكم، حضرت خداوندگار- عزّ نصره- با لشكر ظفر پيكر در مرج عامر واقع در صلاحيه كه نشانه‌اى است از «جَنَّاتٍ تَجْرِي مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ» در جوار دمشق شام به انواع تعظيمات اهالى و علما و صلحا و سادات و اعيان و اشراف نزول در سراپرده همايونى فرمودند. در همين روز، فرمود احكام به حكّام نوشتند كه از براى آذوقه قشلاق قشون، بيست و سه هزار جوال جو از شامات تدارك نمايند و سى هزار اردب‌[1] گندم و همان قدر به غله كه در مصر انبار بود، با كشتى به بيروت بفرستند. كدخداى سلحداران به همراهى پنجاه غلام از براى احمال و ارسال آنها به سمت مصر و محمود بيگ ولد يكيت احمد آقاى زمره غربا نيز از براى تدارك و ارسال كشتى به سمت طرابلس شام روانه گرديدند.

روز پنج‌شنبه بيست و دوم توقف، لشكر روم ايلى رسيد. روز جمعه بيست و سوم حضرت خداوندگار غازى با تشريفات معهوده در مسجد جامع امويه نماز جمعه را ادا نمودند. روز شنبه بيست و چهارم ديوان شد. بعد از مشاوره و مذاكره مقرر گرديد، كه اردوى همايون در شامات قشلاق نمايد. روز يكشنبه بيست و پنجم استراحت. روز دوشنبه بيست و ششم حكومت اسكندريه را به اسكندر بيگ ارنوس‌زاده و حكومت گوسنديل به محمود بيگ ولد يكيت عيسى و حكومت صوفيه را به على بيگ ولد مستنصر و حكومت ترحاله به احمد بيگ ولد يخشى بيگ حاكم سابق شام مرحمت و اميرالامرايى روم ايلى به شادى پاشا حاكم سابق اولونيه تفويض گرديد. و به تمامى امرا و صاحب منصبان و افراد قشون روم ايلى ترقّى و خلعت و انعام مرحمت فرمود و چاپار از جانب خير پاشا آمد، عرض كرده بود كه حجاج مصر از خشكى و دريا به جانب حجاز روانه گرديد. بنابراين حكم همايونى صادر گشت كه از شام هم محمل مبارك را با حجاج حركت دهند.

و حكم شد كه مصطفى پاشاى اميرالامراى روم با سپاهيان دولتمند به اسلامبول رفته، از آنجا به حكام جديد النصب به وطنشان بروند و فقراى سپاهيان آن مملكت به ابواب‌جمعى مصطفى بيگ حاكم سلستره زمستان را در اردو بگذرانند؛ ولى عموما تابع حكم فرهاد بيگ اميرالامراى آناطولى شوند و حكم شد كه از براى قشلاق هفتصد رأس يابو و قاطر از قاطرخانه را به حما و حمص و كره‌هاى كوچك را به سلطان ايوگى و كره‌هاى قابل سوارى را

[1] - يك اردب دو خروار و هشت من و دويست و سيزده مثقال شاهى است.