2. ادله عقلى مبتنى بر حكمت الهى و قاعده لطف، نصب ولىّ فقيه جامع شرايط را اثبات مى‌كند، اما ادله عقلى براساس ضرورت نظم اجتماعى و يا ماهيت احكام اسلام فقط ضرورت وجود ولىّ فقيه جامع شرايط در رأس حكومت اسلامى را ثابت مى‌كند.

3. امامت و نبوت دو مصداق قاعده لطف است و مصداق ديگر آن در عصر غيبت، ولايت فقيه جامع شرايط مى‌باشد.

4. برخى بر اين باورند كه مسئله ولايت فقيه در اداره جامعه اسلامى و اينكه رهبرى در صورت وجود مصلحت اهم اسلام و مسلمين بتواند اقدامات لازم را در جهت تحصيل آن انجام دهد و در اين زمينه داراى اختيارات وسيع باشد، امرى است كه عقل كاملا آن را مى‌پذيرد. بنابراين در مسئله اداره جامعه اسلامى آنچه به عنوان قدر متيقن مطرح است، رعايت مصلحت اهم امور مسلمين مى‌باشد و اين امر محدوده‌اى گسترده و موارد متعددى را شامل مى‌شود، نه اينكه تنها محدود به ضروريات شود. گفتنى است در بخشى ديگر از اين نوشتار تحت عنوان «روشى نو در تبيين ولايت مطلقه فقيه»، بيشتر در مورد اين مسئله سخن خواهيم گفت.