5. نهضت جهانى اسلام‌

با خروج جمهورى اسلامى از فضاى پرالتهاب جنگ و محدوديت‌هاى ناشى از آن، امام‌خمينى فرصت مناسبى يافت تا دغدغه‌هاى جهانى خود را به‌گوش ملت‌ها و سران دولت‌ها برساند و آنها را به‌مبارزه با استكبار جهانى فراخواند و از مشكلات و خطراتى كه در پيش‌رو دارند آگاه سازد.[1] در فصل پنجم درباره ايده‌هاى جهانى امام‌خمينى سخن خواهيم گفت.

گفتار پنجم: عروج امام‌خمينى‌

خردادماه 1368 به نيمه نزديك مى‌شد. امام در بيمارستان بود و تيم پزشكى ايشان خبرهاى خوشايندى نداشت. آنچه از سرزمين ايران و بسيارى از كشورها به آسمان مى‌رفت، اشك بود و آه و ناله؛ در زيارتگاه‌ها و مساجد، جمع‌هاى بى‌قرارى به‌دعا نشسته بودند؛ هرچه به‌كار مى‌آمد رو كرده بودند: سوره حمد، زيارت و توسل، آيه «امّن يجيب»، نذر و نياز و ... گروهى به بيمارستان قلب آمده بودند و خالصانه استدعا مى‌كردند تا قلب خود را تقديم او كنند ....[2] اما تقدير در آسمان به‌گونه ديگرى رقم خورده بود؛ شب سيزدهم خرداد، امام پس از چند عمل جراحى بسيار سنگين، آن‌هم در 87 سالگى، تمام شب را به‌نماز گذراند.[3] چند ساعت بعد هيچ سخنى از او شنيده نمى‌شد؛ اما لب‌ها همچنان به‌ذكر و مناجات مشغول بود. تقدير چه بود كه دعاى ميليون‌ها انسان دردمند و مخلص هم توان‌

[1]. براى نمونه بنگريد به: سيدروح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، صحيفه امام، ج 21، ص 122- 119، 192، 195، 226- 219، 230، 236، 261 و 262 و ....

[2]. بنگريد به: حميد انصارى، حديث بيدارى، ص 197.

[3]. حميد بصيرت‌منش و اصغر ميرشكارى( به كوشش)، فصل صبر، ص 19.