نمى‌گرديد، و امام در انتظار اين تحول و آمادگى بود.[1]

امام‌خمينى در دوران حضور در نجف، علاوه بر پيگيرى تحولات سياسى و ارائه رهنمودهاى لازم براى ادامه مبارزه، حوزه تدريس پررونقى يافت و برخلاف گمان دستگاه حاكم ايران كه تصور مى‌كرد امام در ميان علماى بزرگ حوزه علميه نجف، منزوى و به فراموشى سپرده خواهد شد، مركز توجه طلاب فاضل و انقلابى گرديد.

ايشان در كنار تدريس و تأليف، همچنان مسائل سياسى ايران و جهان اسلام را به‌دقت زير نظر داشت و از طريق نامه‌ها و پيام‌هاى محرمانه، رهنمودهاى لازم را مطرح مى‌كرد. به‌علاوه، امام در دوران سيزده ساله اقامت در نجف، با وجود تحمل فشارهاى فراوانى كه از سوى مرتجعين حوزه بر او وارد مى‌شد و نيز كارشكنى‌هاى عمّال ساواك و نيروهاى امنيتى عراق، توانست از طريق ارسال پيام و ارتباط با برخى از نخبگان و انقلابيان جهان اسلام، زمينه‌هاى اوليه بيدارى امت اسلامى را فراهم سازد.[2] امام و ياران او در اين سال‌ها تلاش كردند تا حوزه و دانشگاه را به‌هم نزديك كنند و از انرژى فراوان اين دو، براى پيشبرد اهداف مقدس نهضت بهره گيرند.[3]

يكى از مهم‌ترين حركت‌هاى علمى و سياسى امام‌خمينى، شروع درس‌

[1]. بنگريد به: عليرضا شجاعى‌زند، برهه انقلابى در ايران، ص 9 و 10.

[2]. براى نمونه بنگريد به: سيدروح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، صحيفه امام، ج 2، ص 322؛ ج 3، ص 1، 4، 174 و 176؛ نيز بنگريد به: سيد حميد روحانى، نهضت امام‌خمينى، ج 2، ص 547- 530 و 616.

[3]. براى نمونه بنگريد به: سيدروح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، صحيفه امام، ج 2، ص 437 و 487؛ ج 3، ص 113 و 170؛ همچنين بنگريد به: سيدحميد روحانى، نهضت امام‌خمينى، ج 2، ص 696- 631.