كشورها نبود.[1] از سوى ديگر، هر يك از اين پاره‌هاى جدا از هم، كه اينك نام كشور به خود گرفته بود، تنها نگران حفظ تماميت ارضى خود بود و دغدغه‌اى نسبت به ساير كشورهاى اسلامى نداشت. بدين‌سان، اجتماع بزرگ مسلمانان ازهم متلاشى شد و نزديك به يك ميليارد مسلمان جهان، با داشتن منابع سرشار، سرزمين‌هاى حاصلخيز، نيروى انسانى مستعد و دينى پويا و مترقى، آن‌چنان خوار و حقير شدند كه حتى براى نان شبشان هم، مى‌بايست دست به دامان غرب شوند.[2]

در چنين فضايى اسرائيل، اين غده سرطانى، در قلب جهان اسلام به‌وجود آمد و قبله نخست مسلمين به آسانى در اختيار صهيونيست‌ها قرار گرفت. درحالى‌كه ديگر خبرى از امت واحده نبود و آنچه جايگزين شده بود، مجموعه كشورهايى بود كه ظاهراً هيچ خطرى تماميت ارضى آنها را تهديد نمى‌كرد.

اشتباه نشود! «مشكل مسلمين فقط قدس نيست! ... افغانستان مگر از مشكلات مسلمين نيست؟ ... عراق مگر از مشكلات مسلمين نيست؟ ...»[3] «امروز كشورهاى آفريقايى مسلمان ما زير يوغ آمريكا و ساير اجانب و سرسپردگان آنان دست و پا مى‌زنند. امروز آفريقاى مسلمان، صداى فرياد مظلومانه خود را هرچه‌

[1]. بنگريد به: همان؛ مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام‌خمينى، قوميت، مليت و انديشه فراملى( تبيان، دفتر سى و چهارم).

[2]. امام‌خمينى در اين‌باره مى‌فرمايد:« اين احتياج به دشمن، تلخ‌ترين چيزهايى است كه در ذائقه انسان بايد باشد ... آنى كه در طول تاريخ به ما خيانت كرده است، جنايت كرده است، حالا ما محتاج به او باشيم در ارزاقمان! دستمان را پيشش دراز كنيم كه گندم بده!»( سيدروح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، صحيفه امام، ج 10، ص 442.)

[3]. مؤسسه تنظيم و نشر آثار امام‌خمينى، جهان اسلام از ديدگاه امام‌خمينى( تبيان، دفتر نوزدهم)، ص 54.