به‌معناى حكومت مى‌داند و مى‌فرمايد:

«ولايت» يعنى حكومت و اداره كشور و اجراى قوانين شرع مقدس ... ولايت مورد بحث ... برخلاف تصورى كه خيلى از افراد دارند، امتياز نيست، بلكه وظيفه‌اى خطير است.[1]

با اين حساب، ولى‌فقيه، مجتهد يا فقيهى است كه وظيفه سنگين اداره امور مسلمين را به‌دست گرفته باشد. ذكر اين نكته لازم است كه اگر فقيهى در خود، توان لازم براى پذيرش چنين مسئوليتى را احساس كرد، حق ندارد از پذيرش آن سرباز زند و بر او واجب است كه آن مسئوليت را بپذيرد.[2]

پيشينه ولايت فقيه‌

برخلاف گمان برخى كه اين نظريه را ساخته و پرداخته علماى معاصر يا سده‌هاى اخير مى‌دانند،[3] فقيهان شيعه از ديرباز به چنين نظريه‌اى معتقد بوده‌اند. اما به‌دليل اينكه امكان تشكيل حكومت نداشته‌اند، اين نظريه نيز همچون بسيارى از مباحث مربوط به حكومت، به‌صورتى جدى در حوزه‌هاى درسى و انديشه‌اى مطرح نبوده است؛ تا جايى كه برخى، يا به‌كلى اين بحث را به‌كنارى نهادند و يا دامنه اختيارات ولى‌فقيه را در سطحى بسيار ناچيز مطرح كردند. به‌همين دليل امام‌خمينى زمانى كه در نجف، بحث ولايت فقيه را مطرح مى‌كنند براى آنكه كسانى، اين نظريه را ساخته و پرداخته ايشان ندانند، مى‌فرمايند:

[1]. همو، ولايت فقيه، ص 40.

[2]. بنگريد به: همان، ص 42.

[3]. بنگريد به: نهضت آزادى ايران، تفصيل و تحليل ولايت مطلقه فقيه، ص 24؛ محسن كديور، نظريه‌هاى دولت در فقه شيعه، ص 10 و 11.