استعمارگران نقشه‌هاى فراوانى در سر داشتند؛ اما يكى از مهم‌ترين و كارآمدترين آنها، تز «جدايى دين از سياست» بود.

اين حرف‌ها را استعمارگران و عمّال سياسى آنها درست كرده‌اند تا دين را از تصرف امور دنيا و از تنظيم جامعه مسلمانان بركنار سازند و ضمناً علماى اسلام را از مردم و مبارزان راه آزادى و استقلال جدا كنند. در اين صورت مى‌توانند بر مردم مسلط شده و ثروت‌هاى ما را غارت كنند.[1]

چپاول‌گران حيله‌گر كوشش كردند به دست عمّال به‌ظاهر روشنفكر خود، اسلام را همچون مسيحيتِ منحرف، به‌انزوا كشيده و علما را در چارچوب مسائل عبادى محبوس كنند.[2]

از نگاه امام، دليل عقب‌ماندگى مسلمانان و غارت شدن منابع و امكاناتشان، «غفلت مسلمانان از مسائل سياسى و اجتماعى اسلام است.»[3]

دين‌داران متحجر و مقدس‌مآب‌

چنان‌كه گفتيم، اسلام علاوه بر جنبه‌هاى عبادى، «داراى سيستم و نظام خاص اجتماعى و اقتصادى و فرهنگى است»[4] و «براى تمامى ابعاد و شئون زندگى فردى و اجتماعى، قوانين خاصى دارد و جز آن را براى سعادت جامعه نمى‌پذيرد.»[5]

طبيعى است كه چنين نظامى، تنها در سايه مجاهدت‌ها و كوشش‌هاى مؤمنان راستين تحقق مى‌يابد؛ بايد از خودخواهى‌ها و تن‌آسايى‌ها گذشت و با

[1]. سيدروح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، ولايت فقيه، ص 16.

[2]. همو، صحيفه امام، ج 18، ص 89.

[3]. همان، ص 88 و 89.

[4]. همان، ج 5، ص 389.

[5]. همان.