تلاش و مبارزه و جهاد در ميدان‌هاى علمى و عملى، براى اجراى قوانين اسلامى، با همه گستره‌اى كه دارد، اقدام نمود. به‌همين دليل قرآن‌كريم، مؤمنان را به قيام براى خدا و در جهت اجراى دين خدا فرامى‌خواند:

قُلْ إِنَّمَا أَعِظُكمْ بِوَاحِدَة أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنَى وَفُرَادَى؛[1] بگو: «من فقط به شما يك اندرز مى‌دهم كه: دو دو و به تنهايى براى خدا به پا خيزيد.»

در اين بين، همواره كسانى هستند كه گرچه به دين گرويده‌اند، اما به‌دليل ضعف ايمان، تحمل سختى‌هاى مبارزه و تلاش را در خود نمى‌بينند و به‌جاى قيام و مبارزه، برجاى خود مى‌نشينند و در انتظار نتيجه مى‌مانند. قرآن كريم در مقام ارزش‌گذارى كار مؤمنان راستين و اين‌گونه افراد مى‌فرمايد:

هرگز افراد باايمانى كه بدون هيچ عذرى، از جهاد در راه خدا سرباز زنند، با مجاهدانى كه در راه خدا با مال و جان خويش جهاد مى‌كنند، برابر نيستند! خداوند مجاهدانى را كه با مال و جان خويش جهاد مى‌نمايند، بر قاعدان (ترك‌كنندگان جهاد) برترى درخورى داده است.[2]

تن‌پروران و راحت‌طلبان دين‌دار، به‌ويژه اگر خودبين و ظاهرصلاح نيز باشند، به جاى آنكه به ضعف ايمان و ناتوانى خود اقرار كنند، تلاش مى‌كنند دين را همان‌گونه كه خود هستند، تعريف كنند و از اين طريق، عملكرد خويش را توجيه نمايند.

اين طايفه كه گاه تا اعماق حوزه‌هاى دينى هم رسوخ مى‌كنند، در لباس دين‌دارى و اسلام، بيشترين ضربه را بر پيكر اسلام راستين وارد مى‌كنند و به‌

[1]. سبأ( 34): 46.

[2]. نساء( 4): 95.