بگذارند! ... [اما] مگر نمى‌بينند كه كشورهايى با قوانين و نظامات اجتماعى متضاد توانسته‌اند در پيشرفت صنعتى و علمى و تسخير فضا با هم رقابت كنند و با هم پيش بروند؟![1]

استعمارگران‌

تاريخ قرون اخير ايران، سرشار از مبارزاتى است كه با رويكرد دينى و با تلاش عالمان دينى و مردم متدين عليه استعمار و استبداد به‌وقوع پيوسته است. اين نهضت‌ها و مبارزات‌[2] بيانگر نقش دين در ايجاد روحيه ضداستبدادى و استعمارستيزى است. حركت سيدجمال‌الدين اسدآبادى، نهضت مشروطيت، قيام جنگل و ... نمونه‌هايى از اين قيام‌هاست.

مرحوم دكتر على شريعتى در يك تحليل جامعه‌شناسانه از تاريخ قرون اخير و خيانت‌هاى فراوانى كه به كشور شد، با مقايسه روشنفكران غرب‌زده با عالمان دينى مى‌گويد:

... پاى يكى از اين قراردادهاى سياهى را كه در اين يك قرن ... تصويب شده است و اين قراردادهاى شوم استعمارى كه ... با امپرياليسم منعقد گرديده است، زير يكى از اين قراردادها امضاى عالم اسلامى وجودندارد.[3]

با اين حساب، طبيعى است كه استعمارگران براى پيشبرد اهداف خود و براى آنكه دستشان در منافع سرشار كشورهاى اسلامى كاملًا باز باشد، نخست بايد براى حذف روحيه ضداستعمارى برخاسته از اعتقادات دينى، چاره‌انديشى كنند.

[1]. سيدروح‌الله موسوى‌خمينى( امام)، ولايت فقيه، ص 13 و 14.

[2]. بنگريد به: كاظم قاضى‌زاده، انديشه‌هاى فقهى- سياسى امام‌خمينى، ص 87. در اين كتاب به شانزده مورد از اين نهضت‌ها اشاره شده است.

[3]. على شريعتى،« ما و اقبال»، مجموعه آثار، شماره 5، ص 83.