تحريك مى‌كرده است. سپس داستان معروف مناظره‌ى او با عبد اللّه بن مصعب را در حضور هارون نقل مى‌كند. در مقاتل الطالبيّين، اين داستان (يعنى مناظره) به يحيى بن عبد اللّه، برادر او نسبت داده شده است كه ما در شرح‌حال او پيش‌تر آورديم. مطابق نقل مسعودى، وى به سبب سوگند دروغى كه خورد و به دروغ، امرى را به يحيى نسبت داد، پس از سه روز به وضع فجيعى بمرد و قبر، او را فروبرد.

(ر. ك: الفهرست. مروج الذّهب، مسعودى. تاريخ الطّبري. تاريخ يعقوبى. مقاتل الطالبيّين).

121- وهب بن وهب بخترى‌

وهب بن وهب، ابو البخترى، قرشى مدنى از امام صادق (ع) روايت كرده است. كذّاب است و احاديث دروغ او با رشيد، معروف است. قاضى عامه بود و احاديثى كه از امام صادق (ع) نقل كرده است، در مورد وثوق نيست. فهرست شيخ از قول فضل بن شاذان، ابو البخترى را اكذب مردم دانسته است.

(ر. ك: جامع الرّواة، مقدّس اردبيلى).

122- عبد الملك بن قريب أصمعى‌

از علماى لغت عرب (122- 213) و از شاگردان ابو عمرو بن علاء بود. علماى لغت كه پس از اين سه تن آمدند، قسمت عمده‌ى اطّلاعات خود را در لغت و شعر عرب، از آنان گرفته‌اند. اصمعى با مردم قبايل، براى اطّلاع از لغات و لهجات آن‌ها معاشرت مى‌كرد. در بغداد مدّتى، نديم هارون الرشيد بود. پس از مرگ او به بصره برگشت و به قولى در بصره يا مرو، وفات يافت. در تاريخ وفاتش اختلاف هست. از آثارش كتاب الخيل، كتاب الإبل، كتاب الوحوش، كتاب خلق الإنسان، و مجموعه‌ى شعرى الأصمعيّات است.

(ر. ك: دايرة المعارف فارسى).

124- بكّار بن عبد اللّه زبيرى‌

بكّار بن عبد اللّه بن مصعب بن ثابت بن عبد اللّه بن زبير، يكى از راويان و نسب‌شناسان‌