است. امام، حديث معروف زير را كه سيّد حميرى آن را به شعر درآورده است، در خطاب به او مى‌فرمايند:

برقى در رجالش، او را از اولياء امام على (ع) شمرده است.

(ر. ك: الطّبقات الكبرى. جامع الرّواة، اردبيلى. تقريب التّهذيب).

97- ابو طفيل كنانى‌

عامر بن واثله ليثى، از ياران نيك امير المؤمنين على (ع) به شمار مى‌رود. هشت سال از زندگى پيامبر (ص) را درك كرد. در سال هجرت، يا احد، متولّد شد و در سال 110 هجرى از دنيا رفت. گويند، با مرگ او صحابه خاتمه يافتند. بعضى به او تهمت كيسانى زده‌اند، ولى مطابق شعرى كه در كتاب نخبة المقال آمده است، اين تهمت، ضعيف و بى‌اساس مى‌نمايد. ابو طفيل وارد كوفه شد و در تمام جنگ‌ها با حضرت على (ع) همراه بود. پس از شهادت امام، او به مكّه برگشت و تا وفات، در آنجا بود. بعضى گفته‌اند، تا هنگام وفات، در كوفه ماند. سپاهى كه در زمان مختار بن ابى عبيد براى نجات محمّد حنفيه از كوفه عازم بود، تحت فرماندهى ابو طفيل بود.

(ر. ك: الكنى و الألقاب).

98- جابر جعفى‌

جابر بن يزيد بن حارث بن عبد يغوث ازدى جعفى تابعى، از پيشواى مفسران است كه تفسير را از امام باقر (ع) فراگرفت. از همه بريد و به حضرت باقر العلوم (ع) پيوست. از آن حضرت و حضرت صادق (ع) روايت كرده است. وفاتش به سال 127 يا 128 يا 132 هجرى، اتفاق افتاده است. تأليفاتى بدين شرح بدو منسوب كرده‌اند: 1- تفسير القرآن. 2- الجمل. 3- صفّين. 4- الفضائل. 5- مقتل امير المؤمنين. 6- مقتل الحسين. 7- النوادر.

(ر. ك: ريحانة الأدب).