به شهادت رسيدند. در نهروان در ركاب امام جنگيد. عدى در سخا، كرم، شجاعت، نطق و بيان، شهرت تام داشت. وى پسر همان كسى است كه به سخاوت در عرب ضرب المثل است (حاتم). در كتاب‌هاى رجالى از او با نام «سابقون» ياد شده است. مشاجرات او با معاويه در مورد امير المؤمنين على (ع) معروف است. در اواخر زندگى در كوفه ساكن شد. گويند 120 سال عمر كرده و در سال 60 هجرى فوت شده است. از عثمان كراهت داشت و به امر او مجبور به جلاى وطن شد.

(ر. ك: مروج الذّهب. دايرة المعارف فارسى. رجال ابن داود).

32- عمر بن زرارة

عمر بن زراره نخعى از اصحاب امام صادق (ع) است و از آن حضرت روايت كرده است.

33- كميل بن زياد نخعى‌

كميل بن زياد بن سهل بن هيثم بن سعد بن مالك بن حارث بن صهبان بن سعد بن نخع، از اجلّه‌ى علماى وقت و عقلاى زمان و بسيار عابد و زاهد و متّقى بود. وى از اصحاب و مقرّبان حضرت امير المؤمنين (ع) و حضرت امام حسن (ع) بود، بلكه از اصحاب اسرار حضرت امير المؤمنين بود و در اثر تعليم و تربيّت آن حضرت به حلّ معضلات و مشكلات بسيارى موفّق شد. وى از ثقات تابعين و از اكابر اصحاب امير المؤمنين و عامل او در «هيبت» بود. دعاى معروف كميل نيز به نام وى مشهور است. در صفّين، حاضر و در ركاب مبارك آن حضرت بود. عاقبت، در حدود سال هشتاد و دوم يا سوم هجرت به دست حجّاج بن يوسف، به شهادت رسيد. حضرت امير، قتل او را پيش‌بينى كرده بودند. در حديث مشهور منقول آتى امام على (ع) دست ايشان را گرفتند و به صحرا بردند و فرمودند:

«يا كميل إنّ هذه القلوب اوعية فخيرها أوعاها فاحفظ عنّي ما اقول لك ...»

گويند: چون حجّاج، والى عراق شد، خواست كميل را به دست آورد و به قتل رساند.