ابن ابى الحديد گويد: «آفرين بر مادرى كه چون اشتر زاد! اگر كسى سوگند خورد كه راستى خدا در عرب و عجم، شجاع‌تر از او- جز استادش على ابن ابى طالب (ع)- نيافريده است، گناهى بر او نيست».

از كسى درباره‌ى اشتر پرسيدند، گفت:

«چه بگويم درباره‌ى مردى كه زندگيش، مردم شام را شكست، و مرگش، مردم عراق را!» امير المؤمنين درباره‌ى او فرموده‌اند:

«لقد كان لي كما كنت لرسول اللّه (ص)» اشتر، براى من، چنان بود كه من براى رسول خدا (ص) بودم.

باز فرموده‌اند:

كاش ميان شما دو تا همچون او بود، بلكه كاش يكى چون او بود تا درباره‌ى دشمنم چون او راى مى‌زد.

بنابر مدلول بعضى از احاديث، اشتر، يكى از انصار حضرت صاحب الأمر- عجّل اللّه تعالى فرجه الشّريف- مى‌باشد.

وى در سال 38 هجر در ساحل بحر احمر به دستور معاويه با عسل آغشته به زهر، مسموم شد، و بعد از شهادتش، معاويه خطبه‌اى خواند و گفت:

«على (ع) دو دست داشت، يكى در صفّين بريده شد (عمّار ياسر) و ديگرى امروز (اشتر)».

چون خبر شهادت مالك اشتر به امام على (ع) رسيد، بر مرگ او بسى تأسّف خوردند و بسيار اندوهناك شدند و كلماتى در مدح اشتر فرمودند.

(ر. ك: الكنى و الألقاب. ريحانة الأدب. تتمّة المنتهى).

31- عدىّ بن حاتم طائى‌

در سال نهم هجرت، اسلام اختيار كرد. وى از ياران و دوستداران ثابت‌قدم امير المؤمنين على (ع) است. در فتح عراق شركت جست. در جنگ جمل، همراه على (ع) جنگيد و يك چشم خود را از دست داد. در جنگ صفّين، پرچمدار بود و سه پسرش در اين جنگ‌