كرد. در چنين روزگارى زيد بن على بر بقيه‌ى حقّ فروگذاشته شده و دين در محاق تعطيل افتاده، قيام كرد، منافقان عراق از يارى او سرپيچيدند و احزاب شام، او را به شهادت رساندند. از ياران و پيروانى كه با او به شهادت رسيدند، نصر بن خزيمه اسدى 70، معاوية بن اسحاق 71 انصارى و گروهى بسيار از مشايعت‌كنندگان، پيروان، حتّى زنان، نزديكان، هم‌سخنان و همگامان او بودند. چون مروانيان، چنين هتك حرمتى كردند و به چنين گناه بزرگ دست آلودند، خداوند بر آنان خشم گرفت و ملك را از آنان بازستاند و ابو مجرم را- نه ابو مسلم 72- به جان آنان انداخت.

عصر عباسيّان‌

او (ابو مسلم)- خداى به او نظر نيفكند- نظرى به صلابت علوى و نرمش عبّاسى افكند، پس تقوايش را كنار نهاد و از هوايش پيروى كرد. تا آن‌كه آخرتش را به دنيا بفروخت. كار زشتش را با قتل عبد اللّه 73 بن معاوية بن عبد اللّه بن جعفر بن ابى طالب، آغاز نهاد و طاغوت‌هاى خراسان و خوارج سيستان و اكراد اصفهان را بر آل ابى طالب (ع) مسلّط گردانيد. آنان، آل ابى طالب را زيرسنگ‌ها و بر روى كلوخ‌زارها مى‌كشتند، و در هركوه و بيابان، دنبال مى‌كردند. تا آن زمان كه خداوند، محبوب‌ترين كسان به او (يعنى منصور) را بر او چيره كرد، و او ابو مسلم را بگرفت- همان‌گونه كه ابو مسلم مردم را در طاعت او مى‌گرفت- و بكشت، همان‌سان كه او مردم را براى اطاعت از او مى‌كشت.

گرچه ابو مسلم براى رضايت منصور 74، خدا را به خشم آورد، ولى بر جايى گام نهاد، كه منصور دوست نمى‌داشت. دوانيقى پيوسته تا دم مرگ به كجروى و ستم و تباهى دست يازيد. زندان‌هايش پر از اهل بيت رسالت و انسان‌هاى معدن پاكى و طهارت شد. او دائما، غايبان آل محمّد (ص) را دنبال مى‌كرد و حاضران آن‌ها را به زندان مى‌آورد.

عبد اللّه 75 بن محمّد بن عبد اللّه حسنى، در سند 76 به دست عمر بن هشام بن عمر تغلبى 77 به قتل رسيد.

چه مى‌پندارى در شمار كسانى از آل على (ع) كه به دست منصور كشته شدند، اين خود در كنار آنچه هارون 78 و پيش از او موسى 79 (هادى) از آن‌ها بكشت، اندك است.