در اشعار او، حاصل اين عمر پر از مبارزه و تلاش به خوبى نمايان است. در قصيده‌اى پس از حمله به بنى اميه، به ناگاه، از باب التفات، بنى هاشم را مورد خطاب قرار داده چنين گويد:

1- اى خاندان احمد (ص)! آن كس‌كه فرمانروايى مردم و نعمت‌هاى بسيار به شما داده است.

2- شما را وارثان امامت و خلافت قرار داده كه بنى اميّه از آن بركنار، خوار و ذليل‌اند. و در بقيه‌ى شعر، گويد:

«به خاطر شما آزارها و سرزنش‌ها مى‌كشم و از اقوام جفاها و ملامت‌ها به من مى‌رسد.» 6

در زمان هارون خبرچينان و جاسوسان به او رساندند كه سيّد از دوستداران بنى هاشم است و اين اشعار را بر ادّعاى خود برخواندند:

در اشعارى گويد:

عشق‌هاى بيهوده از دل برون و خواب‌آلودگى از چشمان دور كن كه سودى ندارد. جز پيامبر (ص) و خاندانش هيچ‌كس را مستاى و در معرّفى اين خانواده، نيك داد سخن ده.

باز هموست كه در روزگار اختناق، حاميان راستين اسلام و خاندان پيامبر (ص) را به مردم معرّفى مى‌كند، تا مباد كه فرهنگ اموى و عبّاسى، فرهنگ عدالت‌پرور شيعه را آلوده كند:

- آيا شگفت نيست كه بيشتر خاندان پيامبر (ص) كشته شدند و آنان نيز باقى مانده‌اند همه سرگردان‌اند و اسير؟

اين مضمون، ابيات «كثيّر عزّه» را براى ما تداعى مى‌كند كه گويد: «پرندگان و وحوش‌