نقش سياسى شاعر

با توجّه به اهميّت شعر و ادب در عرب و استفاده از آن به عنوان يك وسيله‌ى تبليغى، مى‌توان، نقش شاعر را در سياست آن روز بازشناخت، از جهت‌گيرى و برخوردى كه با امويان داشته و وسايلى كه براى خنثى كردن آثار فكرى، سياسى و نظامى آنان در قبال اسلام به‌كار مى‌گرفته، به‌خوبى مى‌توان تعهّد و مسئووليّت اجتماعى او را دريافت. از آنجا كه شاعر، با برخوردارى از بينش درست اسلامى و با تكيه بر رهنمودهاى انقلابى رهبران اسلامى به معيارها و ضوابطى درست دست يافته بود، غيرممكن بود بتواند حكومت امويّان را گردن نهد. گذشته از آن، شاعر ما با تكيه بر اصل رهبرى و ولايت، و با ارتباط و تماسى كه با سازمان‌هاى مخفى انقلابى، همچون زيديان و علويان داشت، براى احقاق، اعاده، استمرار امامت و گسترش عدل اسلامى، هرگز نمى‌توانست ولايت طاغوتيان غاصب را گردن نهد. لذا طبيعى بود كه، به عنوان سخنگوى انقلاب، وارد ميدان شود، و در اشاعه‌ى افكار رهبرى انقلاب و انقلابيون، سخت كوشا باشد. وى با تكيه بر ضعف‌هاى دولت اموى سعى بر آن مى‌كند، تا افشاگرى را تا سرحدّ امكان ادامه دهد. شهادت زيد بن على، انقلابى نامدار. در كوفه، و سوزاندن جسد و آويختن سرش، فرصتى مناسب به دست داده بود، تا شاعر آزاده‌ى ما با تيغ زبان، به پيكار با امويان قد برافرازد، و اين صحنه‌ى جانسوز را كه مى‌رفت تا نقطه‌ى آغاز انقلاب‌هاى اثربخش اسلامى باشد، هرچه بيشتر شرح و توضيح دهد. باشد كه مشعل فروزنده‌ى اسلام هميشه روشن باشد و نور دهد. شاعر ما هميشه سعى داشت قيام كربلا را در ياد خلق زنده نگاه دارد و با سروده‌هاى پرمحتواى خويش انگيزه‌هاى ارجمند قيام را روشن كند.

موضع شاعر در قبال بنى عبّاس همانند بنى اميه بود، نهايت، در آغاز كه عبّاسيان، تحت لواى اسلام و با علم كردن بنى هاشم و شعار فريبنده‌ى «ألرّضا من آل محمّد» 4 وارد ميدان شده بودند، كمى درنگ به خرج داد، تا ببيند كه كار اين گروه به كجا مى‌كشد.

سرانجام، چون سياست اينان را نيز همچون امويان در مسير انحراف از اسلام و درافتادن با انقلابيون و فرزندان راستين قرآن ديد، بار ديگر مردانه وارد عمل شد، و خنجر زبان بركشيد.