چراغ راه يقين شمع پيشگاه زمين‌

فروغ محفل دين ماه مشرق ايمان‌

سر افاضل آفاق ميرزا مهدى‌

كه پيشواى زمين است و مقتداى زمان‌

يگانه‌اى كه قرينش به قرنها در ملك‌

كسى نه از همه امثال ديد و از اقران‌

معلمى كه برش چون معلم ثانى‌

بود معلم اول، همچون طفل ابجد خوان‌

مهندسى كه كند نقش اختران تصوير

به نوك خامه چوآب روان بر آب روان‌

محدثى كه نديده به جامعيت او

به جمع فقه و احاديث گردش حدثان‌

مدبرى كه نپيچيد زحسن تدبيرش‌

سپهر با همه گردنكشى سر از فرمان‌

مؤيدى كه مران را به كار دولت و دين‌

بود ممد و معين لطف و رحمت يزدان‌

لطيف طبعى، كز غايت لطافت طبع‌

دمش گشوده به گيتى، درى زباغ جنان‌

لب از سخن، دم جان بخش عيسى مريم‌

كف از سحا، يد بيضاى موسى عمران‌

تو آن وحيد زمانى كه بى‌بدل خوانده‌

به عهد هات زمانه به عالم امكان‌

تو آن يگانه دهرى كه دايه گيتى‌

معادل تو نپرورده است در دامان‌

مصنفات تو در نسخ نسخه‌هاى سلف‌

به حكم نسخه اسلاف و محكم قرآن‌