خدمات بسيار، داراى فرزندانى والامرتبه و دانشمند و فقيه بود، كه همگى پس از وى به رياست و مرجعيت مردم خراسان رسيدند.

پدر همسر مرحوم شهيد، دانشمند ماهر و فقيه متبحر، علامه شيخ حسين عاملى مشهدى بود،[1] كه منصب شيخ الاسلامى و امامت جمعه مشهد را بر عهده داشت و سالها استاد مرحوم شهيد بود.[2]

مرحوم ميرزا عبد الرحمن مدرس در حق او چنين نگاشته است:

«كوكب علمش بر آسمان جلالت لا مع و شمس فضلش از افق بزرگوارى طالع، از خانواده‌هاى قديم خراسان و امام جمعه و جماعت ارض فيض قرين در آن زمان بوده. از هر علمى حظى وافر داشته و در غالب فنون تدريس مى‌فرموده ... بالجمله در فقه و اصول مفتى شهر و خداوند نهى و امر ... و در مسجد جامع تدريس مى‌فرمود. كرامات بسيار به آن بزرگوار نسبت مى‌دهند. سن شريفش به هفتاد سال رسيد و در اواسط ماه ثانية بعد الالف (بعد 1200 ه. ق) به رحمت ايزدى پيوست».[3]

فرزند بزرگوار علامه مشهدى و برادرزن شهيد رابع، مولانا آقا ابو محمّد بوده است:

«وى نيز از فضائل و آداب بهره‌مند بود و نسبت به ساير علوم در فنون رياضيه و عمليات نجوم، خصوصا احكام مهارتى تمام داشته ... و اغلب ايام حيات مواظب طاعات و مشغول رياضيات بوده و گاهى از مغيبات خبر مى‌آورد. برخى، حمل بر كرامات و خوارق عادات مى‌كردند.

علاوه بر اينها، در فقه و اصول استاد و مرجع احكام شرعيه عموم عباد نيز بوده است ... در تاريخ 1240 ه. ق به رحمت ايزدى پيوست و در حرم مطهر در مسجد پشت سرانور مدفون گشت، و سن شريفش از

[1]. مدرس، تاريخ علماء خراسان، صص 49- 50.

[2]. همان، صص 50- 51.

[3]. مدرس رضوى، شجره طيبه، ص 423 به نقل از زنوزى خويى، رياض الجنة.