مشرق زمين، يكى از علماى برجسته اسلام، فقيه اصولى حكيم، محدث محقق متكلم و فيلسوف بى‌نظير. كتابهايى كه درباره عقايد و دين نگاشت، صورت خاور زمين را بياراست و تهاجم بى‌دينى باختر را درهم شكست و پايه‌هاى دين مبين را مستحكم نمود. آرى او نگاهبان اسلام و دعوتگر به قرآن بود، مرد تحقيق و پژوهش و دلاور مرد جنگ‌آور. در اخلاقش سخن نتوان گفت، مگر همين مقدار: خوش رفتار و نيك‌سيرت و ستوده كردار بود. اما نه، او بالاتر از همه اينها بود».[1]

مرحوم علامه ميرزا محمّد على مدرس خيابانى مى‌نويسد:

«فقيه اصولى، حكيم متكلم، عالم جامع، محدث بارع، ركن ركين علماى اماميه، و حصن حصين حوزه اسلاميه، مروج علوم قرآنيه، كاشف حقايق دينيه، حافظ نواميس شرعيه، و از مفاخر شيعه. هريك از تأليفاتش در رشته خود بى‌نظير و مايه افتخار شرقيين و انكار غربيين بود».[2]

علامه سيد حسن صدر مى‌نويسد:

عالم اصولى، اديب شاعر، متكلم كامل، فاض فقيه و يكى از حسنات اين زمان، خداوند امثالش را در اماميه زياد كناد.[3]

وفات‌

هنگامى كه عالمان و دانشمندان متعهد، پس‌ازآنكه عمرى نور فضيلت را بر پراكندند و معارف اسلامى را پروراندند، بسان شمع فروزانى روبه‌خاموشى نهاده خرقه خاكى از تن برون مى‌كنند و سر بربالين خاك مى‌نهند و آنگاه است كه رخنه‌اى بس اندوهبار در وجود آيين الهى پديدار شود كه هيچ‌چيز جايگزين آن نتواند بود.

[1]. واعظ خيابانى، علماى معاصرين، ص 162.

[2]. مدرس خيابانى، ريحانة الادب، ج 1، ص 179.

[3]. صدر، تكملة امل الآمل، ص 124 و 247.