آرى شب بيست‌ودوم شعبان 1352 ه. ق‌[1] بود كه خبرى اسفناك در نجف اشرف منتشر شد، و آن خبر ارتحال حضرت آيت اللّه شيخ محمّد جواد بلاغى بود. مردى كه با 70 سال زندگانى سراسر مبارزه و تلاش و با تأليف حدود 60 كتاب و رساله سرسختانه از كيان اسلام دفاع كرد.

علامه شيخ آقا بزرگ تهرانى گويد:

«نجف در مرگ او زيرورو شد و از پيكر پاكش تشييعى باشكوه انجام گرفت. پيكرش را در صحن مبارك امير مؤمنان عليه السّلام و در كنار آرامگاه صاحب مفتاح الكرامة به خاك سپردند. عالم اسلام از مرگ چنين عالمى غرق اندوه و درد شد و با رفتنش ديوار دين بشكست».

مرحوم علامه اردوبادى مى‌نويسد:

«اهل نجف، ناله‌كنان و سينه‌زنان به تشييع جنازه‌اش اجتماع و علما حاضر شدند و سيد الطائفه آيت اللّه ميرزا على آقا شيرازى سه روز در جامع هندى و سه روز عصر در صحن مقدس علوى مجلس ترحيم، اقامه نمود».[2]

حوزه علميه نجف سه روز و حوزه علميه قم از طرف مرحوم آيت اللّه حائرى يك روز در عزاى وى به سوگوارى پرداخت و مجالس بزرگداشت فراوان به احترام مقام شامخ علمى او برگزار شد و در مرگش قصايد فراوان سرودند. كه شايد بهترين آن، اشعار مرحوم غروى اردوبادى است.

تا آيين هدايت، استوار است اين مرد، همانند خونى است كه در رگهاى آن‌

[1]. ر. ك: تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 324.

[2]. واعظ خيابانى، علماى معاصرين، ص 165.