ذى حجه 1211 ه. ق به دست غلامان خود كشته شده. و ميرزا مهدى از همان منزل به سوى خانه بازگشت، و ملازمان شاه هم به تهران مراجعت نمودند».[1]

و از كرامات ديگر آن فقيه شهيد، آنكه:

«قاتل آن بزرگوار، نادر ميرزا افشار، پس از به قتل رسانيدنش، روى به جانب فرار نهاد و شب را تا به صبح راه بريد. بامداد خود را پشت دروازه مشهد ديد. بعضى گويند: آثار قدمش را تا رادكان بردند و در آنجا گرفتند.

عاقبة الامر در دار الخلافه تهران به كيفر خون مظلوم، قصاص گرديد».[2]

شهادت‌

چگونگى شهادت آن فقيه والامقام در اكثر كتابهاى تاريخ و شرح‌حال مذكور است. به نوشته فاضل بسطامى، شرح آن چنين است:

«بزرگان خراسان گويند: هنگامى كه محمّد حسين خان سردار، از سوى فتحعلى شاه قاجار در سال 1218 ه. ق مأمور فتح خراسان و سركوبى مخالفين دولت شد، كار نادر ميرزا، از نوادگان نادر شاه افشارى، به تحصن كشيد، و زمان محاصره به طول انجاميد و كار مردم به سختى و دشوارى رسيد. مرحوم شهيد، رؤسا و اعيان شهر را در نهان ديد و با ايشان پيمان بست كه در وقت معينى، هنگام يورش سردار قاجار، شهريان دست از جنگ برداشته و به صورت فرار رو به حرم مطهر و آستان مقدس آورند و خود سردار را هم از اين قرار آگهى دادند.

زمانى كه در آن زمان معين، اين آثار هويدا شد، نادر ميرزا از حقيقت حال مطلع گرديد و دانست اين امر به اشاره آن بزرگوار صورت گرفته است. لذا، به خيال انتقام از آن عالم بزرگوار رو به طرف بست نهاد.

[1]. مدرس رضوى، شجره طيبه، صص 408- 409.

[2]. مدرس رضوى، شجره طيبه، ص 418، به نقل از بسطامى، فردوس التواريخ.