عبرى قرائت مى‌نمود، به‌طورى كه خاخام يهود به فضلش و احاطه وى به دقايق زبان عبرى اقرار مى‌كرد».[1]

ط) مرزبانى هدايتگر

اين مرد والامقام، هماره در آيينه خيالش سعادت انسان را نظاره مى‌كرد. او خوشبختى و نيك فرجامى آدمى را در تبعيت از دستورات اسلام و قرآن مى‌دانست، لذا با تمام وجود براى نشر حقايق آيين محمّدى مى‌كوشيد.

وى هماره چون نگاهبانى بيدار، مترصد حملات بيگانگان و ايادى شيطان به حدود و مرزهاى عقيدتى بود و با نيروى استدلال و برهان، ضعف گفتار مغرضين خاورشناس، بابيان، بهائيان، مادّيان و وهابيان را برملا مى‌كرد. او مى‌خواست جانها به نور قرآن روشن شود و روحها به بوى برهان طراوت گيرد. او شمعى بود كه مى‌سوخت تا نورافشانى كند و خورشيدى بود كه پرتو مى‌افكند تا فرا راه معارف پروران قرار گيرد.

ى) آگاهى بيكران‌

او براى رد و ايراد مذاهب باطل، با صبر و پشتكار فراوان، ابتدا كتب و نوشته‌هاى آنان را ساعتها و سالها مطالعه مى‌نمود و با همتى فتور ناپذير، از عقايدشان آگاهى كسب مى‌كرد و با استفاده از معلوماتش تمام سخنان آنان را رد و پوچى، بى‌اهميتى و سست بودن دلايلشان را هويدا مى‌نمود.

آيت اللّه نجفى مرعشى مى‌گويند:

«همواره كتابها در برابرش باز بود و قلم لابلاى انگشتانش و كاغذ در كنارش؛ يا مى‌خواند يا مى‌نگاشت. از فرصتها استفاده مى‌كرد، از كوشش باز نمى‌ماند، از مطالعه و نوشتن خسته نمى‌شد و اين، سبب دانش و بينش‌

[1]. بلاغى، مدرسه سيار، مقدمه.