عميق وى در فقه، اصول، كلام، تفسير، فلسفه، درايه، حديث، نجوم، تاريخ، شعر، رجال و ديگر علوم گرديد».[1]

ك) اخلاص در نيت‌

مشهور است كه آن حكيم و الاقدر، چون فقط خدا و دفاع از حق را در نظر داشت، نمى‌خواست نامش بر روى كتبش نگاشته شود. (براى نمونه التوحيد و التثليث و الرحلة المدرسية چاپ اول). اوج اخلاص و صدق و صفاى اين قله‌سان حكمت را ببين كه مى‌گفت: تنها قصدم خدمت و دفاع از حق و حقانيت است، براى رضايت پروردگار؛ چه به نام من باشد يا به اسم ديگرى.[2] على عليه السّلام فرمود:

«ثمرة العلم اخلاص العمل»[3] «و بلاغى هرچه علمش افزون مى‌شد، اخلاصش فزونتر مى‌گرديد و هرچه اوج عظمتش پديدار مى‌گشت، فروتنى او بيشتر مى‌شد.

ل) زهد

پيشواى زهد پيشگان على عليه السّلام مى‌فرمايد: «الزهد سجية المخلصين».[4] بلاغى بزرگ كه عظمت نامش لرزه بر اندام معاندين و مخالفين مى‌افكند و آثارش شهرت جهانى يافته بود، چنان زاهدانه مى‌زيست كه زندگانى مولايش على عليه السّلام تداعى مى‌شد. گويند:

«اتاق كوچكى داشت و در آن جز حصير و گليمى كه بر آن مى‌نشست، چيز ديگرى ديده نمى‌شد. در زمستان وسايل گرمازا و در تابستان وسيله خنك كننده نداشت، با اينكه مزاجى ضعيف و بيمار داشت».

[1]. بلاغى، مدرسه سيار، مقدمه.

[2]. ر. ك: تهرانى، نقباء البشر، ج 1، ص 324.

[3]. آمدى، غرر الحكم، ج 1، ص 361.

[4]. همان، ص 24.