نقد و اصلاح برمى‌خاست و از گوش دادن به سخنان ديگران هيچ‌گونه ابايى نداشت.[1]

آنچنان شيفته حق بود كه بر سخن- از هر كه بود- مهر صحت مى‌نهاد و در مقابل، قول باطل را ولو از بزرگان دانشمندان، نمى‌پذيرفت. نمونه روشنش را در مورد كتاب العتب الجميل مشاهده مى‌كنيم. هنگامى كه اين كتاب ارزشمند در دفاع از حريم اهل بيت عليهم السّلام به رشته تحرير درآمد،- آن عالم وارسته بر اين كتاب تقريظى تشويق‌آميز نگاشت و اين عمل را ستايش نمود. و آنگاه كه مرحوم محدث نورى كه از دانشمندان و محدثان بزرگ شيعه است- رساله‌اى در اثبات تحريف قرآن- با استناد به دلايل ضعيف و واهى- نوشت، آن بزرگوار در مقدمه تفسير آلاء الرحمن براين كار نادرست نقدى متين و استوار نوشت و اساس آن را باطل كرد.

ز) شناخت وظيفه و تكليف‌

آن بزرگمرد در طول حيات علمى خود هماره از روى احساس وظيفه دست به قلم مى‌برد. آن هنگام كه حس مى‌نمود نوشتن كتابى بر تأليف موضوعى ديگر برترى دارد، بدون هيچ شك و ترديدى دست به كار مى‌شد. خود گويد: زمانى كتابى درباره اثبات استحكام فتاواى شيعه مى‌نگاشتم و از آن، كتاب طهارت و صلات را مى‌نوشتم. آنگاه احساس وظيفه‌اى ديگر كردم، لذا به كار مهمتر پرداخته از آن صرف‌نظر نمودم.

ح) مجهز شدن به سلاح روز

اواسط قرن چهاردهم هجرى (اوايل قرن بيستم ميلادى) كه دشمنان قسم خورده اسلام براى متزلزل ساختن اركان دين اسلام با تمام وسايل- اعم از كتاب، جزوه و نشريه به زبانهاى مختلف: عربى، فارسى، انگليسى و ...- هجوم آورده‌

[1]. بلاغى، الرحلة المدرسية، ص 1.