علما به شمار مى‌رفت، مرحوم آيت اللّه شيخ عبد النبى نورى- طاب ثراه- بود.

در اين نوشتار كوتاه، اندكى از شخصيت علمى و اجتماعى و نيز دورنمايى از آگاهى، تعهد و مسئوليت معظم‌له بازگفته مى‌شود.

ولادت و تحصيلات‌

از زاد روز وى، اطلاع دقيقى در دست نيست. اما از آنجا كه وى پس از سن بلوغ به تهران آمد و در درس مرحوم آيت اللّه ميرزا ابو القاسم كلانترى نورى (د. 1292 ه. ق) ساليان بسيار شركت جست، مى‌توان سال ولادتش را بين 1265 ه. ق تا 1270 ه. ق حدس زد.

معظم‌له در شهر نور زاده شد و پس از رسيدن به سن رشد و كمال، به تحصيل علوم دينى روى آورد. ابتدا، وى به تهران- كه حوزه علمى‌اش، يكى از پرشورترين و آبادترين حوزه‌هاى علميه شيعه در آن روزگار به شمار مى‌رفت- مهاجرت كرد و ادبيات و سطوح فقه، اصول، فلسفه و كلام را بياموخت.[1] در ميان استادانش در تهران كه ساليان بسيار بدو دانش آموختند- مى‌توان از بزرگانى همچون: حكيم جلوه (د. 1314 ه. ق)، آقا على مدرس، حكيم ميرزا محمّد رضا قمشه‌اى‌[2] و آيت اللّه ميرزا ابو القاسم كلانترى نورى ياد كرد.[3]

مهاجرت به عتبات‌

معظم‌له پس از تكميل سطوح عاليه به نجف مهاجرت كرد، و ساليان دراز در محضر آيات عظام نجف همچون مرحوم آيت اللّه ميرزا حبيب اللّه رشتى به فراگيرى فقه و اصول پرداخت. البته، نام استادان وى در نجف مشخص نيست. اما از آنجا

[1]. تهرانى، نقباء البشر، ح 3، ص 1242.

[2]. حسن زاده آملى، در آسمان معرفت، ص 341.

[3]. تهرانى، مقدمه ديوان ميرزا ابو الفضل تهرانى، فه