آيت اللّه شيخ عبد النبى نورى‌[1]

مقدمه:

تهران در سده چهاردهم هجرى، يكى از مراكز پرافتخار علمى شيعه به شمار مى‌رفت. وجود عالمان، مدارس، مساجا و حلقه‌هاى درسى متعدد در آن، نشانگر شكوفايى دانش و تقوا بود. ازاين‌رو، دانش‌پژوهان از اطراف و اكناف كشور براى فراگيرى علوم اسلامى بدان سوره مى‌سپردند. يكى از مشاهيرى كه مجلس درسش در اوايل قرن چهاردهم هجرى در تهران كعبه آمال و آرزوى طلاب و

[1] (*). اين مقاله نخستين‌بار در مجله مسجد، در سال 1378، شماره 46، صص 76- 81 به چاپ رسيده است.