تا كه اشراقى برون از دست ما شد

دين و دانش هردو تا صاحب عزا شد

تا نواى مرگ او در داد ناعى‌

عالمى را ناى، چون نى پرنوا شد

آن سخنور مرد بخرد كز بيانش‌

مسلمين را جانب حقّ رهنما شد

شاهباز قدس از اين تنگ محبس‌

آشيانش بام عرش كبريا شد

باقر العم آن تقى كز تقوى او

هم تقى خوشنود و هم راضى رضا شد

جعفر صادق عليه السّلام زنطق وى بنازش‌

حلم او آئينه كاظم نما شد

درگه تفسير و درس و بحث و حكمت‌

عالمانرا قد به تعظيمش دو تا شد

سوره نون و القلم را او مفسّر

خامه‌اش چون حسن يوسف جانفزا شد

منطقش سرچشمه فيض و بلاغت‌

دست وى دريا، گه جود و سخا شد

عارف دوران، فنا در وجه باقى‌

گشت و در عين فنا عين بقا شد

پسته لب، غنچه سان بست از تكلّم‌

آنكه دل از پسته‌اش چون غنچه وا شد

بلبل گلزار حيدر سوى احمد

رفت و اندر خلد، مهمان خدا شد

در شبان قدر در ماه مبارك‌

گوش وى از دعوت حقّ پرصدا شد

مرغ روحش پرزنان چون سوى جنّت‌

بر فلك همچون دعاى مصطفا شد

كلك انصارى پى تاريخ سالش‌

گفت: كاشراقى بفردوس علا شد