است روشن مى‌شود زيرا شخصى كه از كار كوچك يكى از شاگردانش اين‌گونه سپاسگزارى كرده و از درج آن در بحار خوددارى نمى‌كند چگونه از زحمات طاقت‌فرساى هيئت مزبور به فرض وجود آن يادى نفرموده؟ و از آغاز تا پايان كتاب، آن را تنها از تأليفات خود قلمداد كرده است.

ط: زهد و ساده‌زيستى علامه‌

مرحوم علامه در آن زمان كه رياست تامه عالم تشيع بر عهده‌اش بود، بسان يكى از معمولى‌ترين مردم مى‌زيست.

لباسش، غذا، خانه و زندگانى‌اش از حدّ معمول تجاوز نمى‌كرد.

غذايش بسيار ساده و بى‌پيرايه و در خانه‌اش نيز به روى همه باز بود. به‌طورى كه هماره عده‌اى در خانه او بر سر سفره‌اش همراه خودش نشسته و اطعام مى‌شدند.

لباسش- شايد- از كرباس و عمامه‌اش نيز از كرباس بوده است. از علائم رياست گريزان و دم و دستگاهى نداشت.

منزلش در پشت مسجد جامع، خانه كوچكى بود مشتمل بر يك حياط و سه اتاق و اتاقى بزرگ‌تر كه به اصطلاح بيرونى و محل ديد و بازديدها بود.[1]

رحلت علامه‌

سرانجام علامه بزرگوار، اين دانشمند عاليقدر عالم تشيع پس از عمرى سراسر كوشش و تلاش براى شكل دادن به فرهنگ غنى و پربار آل محمّد صلّى اللّه عليه و اله و سلّم كه در اثر سخت‌گيرى و مخالفت‌هاى پى‌گيرانه دشمنان اهل‌بيت در گوشه انزوا خزيده و تنها صورت درهم و برهمى از آن در اينجا و آنجا به چشم مى‌خورد و پس از عمرى مجاهده، تأليف، وعظ و ارشاد و دهها اقدام گرانبهاى دينى در شب 27 رمضان‌

[1]. يادنامه علامه مجلسى، ص 32( ضميمه روزنامه رسالت، فروردين 1368).