سال 1110 يا 1111 در سن هفتاد و سه سالگى دار فانى را وداع گفت و روح پر فتوحش به مواليان طاهرينش پيوست.

ميرمحمّد صالح خاتون آبادى داماد علامه در حدائق المقربين تاريخ فوت او را چنين آورده است:

آن بزرگوار در سال هزار و صد و ده، در شب بيست و هفتم ماه مبارك رمضان به اعلا درجات جنان شتافت و ولادت او نيز در ماه مبارك رمضان و مدت عمر شريفش هفتاد و سه سال بى‌كم و زياد بود.

ما نيز از باب «اهل البيت ادرى بمافيه» قول او را مقدم مى‌داريم.

بر مبناى سال 1110 ماده تاريخ‌هايى ساخته شده و بهترين آنها كه به روز و ماه اين حادثه غم‌انگيز نيز اشارتى كرده اين است:

1110 27- 1137 ماه رمضان‌

و بر مبناى سال 1111 ماده تاريخ وفات او جمله «حزن و غم» مى‌باشد.

مرقد علامه مجلسى اينك مزار مردم بوده و حوائج خويش را در آنجا از خداوند طلب مى‌نمايد و غالبا نيز به اجابت مى‌رسد. و چرا چنين نباشد؟

مجلسى با زندگانى سراسر بركت خويش، براى خدا قدم زد و قلم زد و زندگى كرد و خدمت نمود. خدا نيز به پاداش زحماتش اين مقام شفاعت و اجابت را بدو عنايت فرموده است كه: «جاهَدُوا فِينا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنا».

سخن دانشمندان و عالمان درباره علامه‌

درباره شخصيت علمى علامه مجلسى سخن فراوان گفته شده است. علماى مذاهب و اديان از شيعه و سنى گرفته تا صوفى و مسيحى هركدام در رابطه با عظمت علمى و اقدامات دينى او سخنانى ايراد كرده‌اند، كه اقوال دانشمندان شيعه را بايد در كتب مربوطه همچون لؤلؤه البحرين محدث بحرانى، جامع الرواة