مانند فقه، اصول، كلام، رياضيات، حديث، رجال، تفسير و فلسفه ماهر بود[1] و خط عربى و فارسى را بسيار زيبا مى‌نوشت- تا آنجاكه در حسن خط بدو مثل مى‌زدند- و شعر عربى و فارسى را هم خوش مى‌سرود. لذا، مجلس او كعبه مقصود علما و ادباى تهران شده بود.[2] وى تا درگذشت پدر بزرگوارش در درس ايشان شركت مى‌جست.

موقعيت اجتماعى‌

آيت اللّه حاج سيد مصطفى كاشانى، پس از درگذشت پدرش در 1296 ه. ق جانشين وى و عهده‌دار وظايف روحانى همچون تدريس، امامت جماعت، افتا و قضاوت شد و مورد تجليل بسيار عالمان، مردمان، دولتمردان و ناصر الدين شاه قاجار قرار گرفت. مرحوم مدرس خيابانى مى‌نويسد:

«او سالها در تهران حامل لواى رياست علميه و داراى مرجعيت عموميه بوده و تمامى اوقات او در تأييد دين مبين و دادرسى مسلمين و اعمال وظايف امربه‌معروف و نهى‌ازمنكر و اعلاى كلمه حق و انجام وظايف علميه از مطالعه و تدريس و افاده معروف بوده است».[3]

مهاجرت به نجف‌

آيت اللّه حاج سيد مصطفى كاشانى پس از 20 سال اقامت در تهران و خدمات بزرگ دينى و تدريس براى انبوه شاگردان خود،[4] در جمادى الثانى 1312 ه. ق از

[1]. تهرانى، نقباء البشر، ج 5، ص 57؛ امين، اعيان الشيعة، ج 10، ص 127.

[2]. خاقانى نجفى، شعراء الغرى، ج 11، ص 325.

[3]. مدرس خيابانى، ريحانة الادب، ج 3، ص 239؛ تهرانى، نقباء البشر، ج 5، ص 57؛ امين، اعيان الشيعة ج 1، ص 127.

[4]. خاقانى نجفى، شعراء الغرى، ج 11، ص 325.