تهران به قصد نجف اشرف خارج شد و پس از زيارت عتبات عاليات، در ماه مبارك رمضان 1313 ه. ق به عزم حج بيت اللّه الحرام نجف را ترك كرد. پس از انجام حج، در نجف رحل اقامت افكند و به تدريس، اقامه جماعت، تأليف و راهنمايى مؤمنان اشتغال ورزيد.[1] وى در كنار آن، به درس استادان بزرگ نجف نيز حاضر شد و مبانى اجتهادى خود را استوار ساخت.[2]

او در نجف نزد بزرگان حوزه علميه جايگاهى والا و منزلتى رفيع يافت و مورد احترام بسيار آيات عظام همچون آخوند خراسانى، حاج ميرزا حسين خليلى، فاضل شرابيانى و شيخ محمّد حسن مامقانى قرار گرفت، تا بدانجا كه مرحوم آيت اللّه حاج ميرزا حسين در جماعت وى حاضر شد و در صحن شريف علوى بدو اقتدا كرد، تا مردم را متوجه عظمت مقام او بنمايد، و در اواخر عمرش نيز به وصلت با اين بيت بزرگ تبرك جست و فرزندش را به دامادى او درآورد.[3]

محفل تدريس او در نجف مملو از فضلا و طلابى همانند علامه شيخ آقا بزرگ تهرانى بود. به دليل علم بسيار و سروده‌هاى عربى و فارسى‌اش، زبانزد خاص و عام شد و خانه‌اش مالامال از ادبا، شعرا، فضلا و اهل علم گشت.[4]

شاگردان‌

متأسفانه كتابهاى تراجم به نام شاگردان بسيار او اشاره‌اى نكردند و ما فقط عده اندكى از آنان را مى‌شناسيم كه عبارتند از:

1. علامه سيد حسن مازندرانى نجفى (د. 1351 ه. ق)[5]

[1]. خاقانى نجفى، شعراء الغرى، ج 11، ص 325؛ تهرانى، نقباء البشر، ج 5، ص 57.

[2]. حرز الدين نجفى، معارف الرجال، ج 3، ص 14.

[3]. تهرانى، نقباء البشر، ج 5، ص 57.

[4]. حرز الدين نجفى، معارف الرجال، ج 3، ص 14.

[5]. همان، ص 15.