سال 1290 ه. ق‌[1] يا 1292 ه. ق‌[2] با اخذ اجازه اجتهاد از استاد بزرگوارش، علامه شيخ محمّد باقر اصفهانى و به دليل بيمارى‌اش (حرارت بدن) كه در اثر تلاش و كوشش بسيار دامنگيرش شده بود از اصفهان خارج شد و به زادگاهش بازگشت. پس از مدتى توقف، براى استراحت بيشتر به قمصر رفت و تا بهبودى نسبى در آنجا ماند.[3]

استادان‌

مرحوم كاشانى در اصفهان از محضر علماى بزرگ و نام‌آورى بهره برد، كه برخى از آنان عبارتند از:

1. علّامه فقيه آيت اللّه شيخ محمّد باقر بن آيت اللّه شيخ محمّد تقى اصفهانى (د. 1301 ه. ق) صاحب هداية المسترشدين‌[4]

2. علّامه حكيم ميرزا جهانگير خان قشقايى (د. 1328 ه. ق)

3. علّامه فيلسوف آخوند ملا محمّد كاشى (د. 1323 ه. ق)

مهاجرت به تهران‌

مرحوم آيت اللّه كاشانى به دنبال هجرت پدر بزرگوارش به تهران، از قمصر به تهران رفت و در محله پامنار كوچه صدر اعظم سكنى گزيد و سخت مورد توجه خاص‌وعام قرار گرفت. وى در آن زمان با آنكه 25 ساله بود، اما در تمام علوم رايج‌

[1]. حرز الدين نجفى، معارف الرجال، ج 3، ص 13( اگر تاريخ ولادت او 1266 ه. ق باشد)

[2]. خاقانى نجفى، شعراء الغرى، ج 11، ص 324؛ تهرانى نقباء البشر، ج 5، ص 57( اگر تاريخ ولادت او 1268 ه. ق باشد).

[3]. خاقانى نجفى، شعراء الغرى، ج 11، ص 325.

[4]. حرز الدين نجفى، معارف الرجال، ج 3، ص 15؛ تهرانى، نقباء البشر، ج 5، ص 57؛ اگر در اعيان الشيعه، ج 10، ص 127؛ آقا شيخ محمّد تقى صاحب حاشيه را استاد او نگاشته درست نيست، زيرا مرحوم شيخ محمّد تقى در سال 1248 ه ق 20 سال پيش از ولادت مرحوم آيت اللّه كاشانى بدرود حيات گفته بود.