زاهد و عالمى عابد بود و سالها در مركز سلطنت ايران به مرافعه و فصل خصومات گذرانيد و در امتداد آن زمان، ذيل ديانت او را به هيچ تهمت نتوانستند آلوده ساخت ...».[1]

برادر ايشان آيت اللّه سيد محمّد جعفر كاشانى (د. 1317 ه. ق) نيز از فقها، دانشمندان و صاحب تأليفات فقهى مانند رساله ميراثيه و رساله شرطيه بود كه هر دو در 1315 ه. ق به چاپ رسيد. وى از شاگردان مبرز مرحوم ملا على مدد ساوجى به شمار مى‌رفت. او در پايان زندگى خويش به كربلا مهاجرت كرد و از عالمان آن شهر به حساب آمد. فرزند دانشمندش آقا سيد محمّد رضا، شاگرد پدر خويش و شاگرد و داماد آيت اللّه سيد مصطفى كاشانى بوده است.[2]

تحصيلات‌

آيت اللّه حاج سيد مصطفى كاشانى، 7 ساله بود كه به تحصيل علوم دينى روى آورد و نزد پدر بزرگوارش به آموختن مقدمات و ادبيات پرداخت. با آنكه كودكى بيش نبود، اما علاقه‌اش به درس باعث كناره‌گيرى وى از مردم و انزواى او شده بود.[3] در 20 سالگى به اصفهان مهد علم‌ودانش و حوزه علميه مشهور ايران در آن زمان كوچيد و نزد علماى بزرگ و استادان نام‌آور آن به فراگيرى فقه، اصول، كلام، فلسفه، رياضيات، حكمت و منطق پرداخت، و اين همه 4 سال به طول انجاميد.

او به خاطر داشتن هوش و استعداد سرشار، حافظه قوى، و شور و شوق بسيار در اين مدت گوى سبقت را از همگنان ربود و درحالى‌كه 24 سال بيش نداشت، در حوزه علميه اصفهان مشهور شد و مورد توجه همگان قرار گرفت.[4] سپس در

[1]. اعتماد السلطنة، چهل سال تاريخ ايران، ج 1، ص 215.

[2]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، صص 292- 293؛ حرز الدين نجفى، معارف الرجال، ج 2، ص 219؛ شريف كاشانى، لباب الالقاب، ص 78.

[3]. خاقانى نجفى، شعراء الغرى، ج 11، ص 324.

[4]. همان، تهرانى، نقباء البشر، ج 5، ص 57.