فرزندش حسينقلى خان به حكومت رسيد و در شهر مدرسه و مسجد خان را ساخت. علامه سيد محمّد حسن زنوزى خويى براى وى دو كتاب: رياض الجنة و بحر العلوم را تأليف كرد. وى در 10 رمضان 1214 ه. ق در 35 سالگى درگذشت.[1]

ولادت‌

آيت اللّه حاج ميرزا ابراهيم، فرزند حسين، فرزند على، فرزند حاج غفار دنبلى خويى، در سال 1247 ه. ق در خوى زاده شد.[2] پس از دوران طفوليت به مكتبخانه رفت و سواد فارسى را بياموخت. از همان اوان، تصميم گرفت كه برخلاف راه و روش پدرانش، كه از خانها و اشراف شهر بودند، به تحصيل علوم دينى روى آورد.[3]

تحصيلات‌

وى، نخست در زادگاهش به تحصيل ادبيات عرب و مقدمات علوم پرداخت، پس از ساليانى چند ميرزا ابراهيم رخت اقامت به سوى نجف كشيد و در آن شهر ساكن شد.

هجرت به نجف‌

آن مرحوم در 20 سالگى و به سال 1267 ه. ق راهى نجف شد، از آنجا كه وى پايه و مايه خود را محكم كرده بود، شايستگى حضور در درس استادان بزرگ حوزه را يافت. دو سال در درس آيات عظام: شيخ مرتضى انصارى (د. 1281 ه. ق) و سيد حسين كوه كمرى (د. 1299 ه. ق) شركت كرد و موردتوجه و اعتماد شيخ انصارى قرار گرفت‌[4] و مبانى علمى‌اش را استوار ساخت.[5] او پس از اخذ اجازات‌

[1]. صدرايى خويى، سيماى خوى، 84- 87.

[2]. امينى، شهداء الفضيلة 343؛ تهرانى، نقباء البشر، 13.

[3]. صدرايى خويى، سيماى خوى، 78.

[4]. مامقانى، مقباس الهداية، ج 4، 19.

[5]. تهرانى، نقباء البشر، ج 1، 13؛ حرز الدين، معارف الرجال، ج 1، 37؛ مدرس تبريزى، ريحانة الادب، ج 1، 434.